Przygotowania do sezonu 2017/18 czas zacząć! Na pierwszy rzut przyglądamy się dywizji aktualnych mistrzów National Football League. Klub Roberta Krafta nadal rośnie w siłę, podczas gdy konkurencja wciąż szuka swojej tożsamości.

New England Patriots

Panujący, broniący i niekwestionowani mistrzowie światowego futbolu. Dwa tytuły w przeciągu trzech lat, największy w historii comeback w najważniejszym meczu sezonu sprawiają, że pytania, czy mogą awansować do playoffs i czy są pretendentami do tytułu przechodzą do lamusa. Jedyną zagadką zdaje się być, czy ktoś będzie w stanie ich zatrzymać?

Sezon pełen historii

Kiedy ogłoszono cztery mecze zawieszenie dla Toma Brady’ego wielu kibiców konkurencyjnych drużyn zacierało ręce na myśl o rewanżu za wszystkie dotychczasowe porażki. Jednak w tym samym czasie Bill Belichick opracowywał kolejny plan doskonały, który pozwoliłby przetrwać trudny okres, dając swojemu rozgrywającemu możliwie jak najlepszy start. I tak też się stało. Solidne występy Garoppolo do czasu jego kontuzji i świetna taktyka w meczu z Texans wynagrodzone zostały, zaskakującym bilansem 3-1. Po powrocie 40-latka do składu, kibicom mogła przypomnieć się druga część sezonu 2007. Cleveland, Cincinnati, Pittsburgh i Buffalo zostali pierwszymi ofiarami jego fantastycznej gry. Choć porażka z Seahawks zachwiała „momentum” Patriots, to do czasu Super Bowl byli nie do zatrzymania. Co stało się potem… wszyscy doskonale pamiętamy. 28-3, to już legendarne liczby, które przemawiają same za siebie.

Inwestycje

Tegoroczny Draft w wykonaniu klubu spod Bostonu można streścić w dwóch słowach – „Nie, dziękuję”. Pierwszorundowy wybór został wymieniony na rzecz Brandina Cooksa (New Orleans Saints), a kolejny powędrował do Carolina w zamian za Kony’ego Ealy i trzecią rundę. Co więcej, Dwayne Allen przeprowadził się na Foxborough na rzecz czwartej rundy, a piątą poddali po podpisaniu Mike’a Gillislee (Buffalo Bills). Cały ten biznes został zwieńczony pozyskaniem Stephona Gilmore’a z rynku wolnych agentów. Tym samym Bill Belichick zadbał o każdą pozycję, która mogła mu przysporzyć bólu głowy w trakcie minionego sezonu.

Cooks ma być rozwiązaniem na małą swobodę wyboru pewnych odbiorców podań dla Toma Brady’ego, przez co Patrioci w kluczowych meczach ocierali się od porażki. Wystarczy przypomnieć: 10. tydzień i mecz z Seahawks (brak przyłożeń i tylko dwie złapane piłki przez innych skrzydłowych niż Julian Edelman), 14. tydzień i Broncos (50% udanych podań i jedyne 188 jardów zdobytych górą), walka w Divisional Round przeciwko Texans (>50% udanych podań oraz dwa przechwyty), czy pamiętna pierwsza połowa podczas Super Bowl. Przeciwko dobrze ułożonej defensywie, z mocnymi i szybkimi cornerbackami, gracze z Nowej Anglii byli niezdolni do przesuwania piłki po podaniach swojego rozgrywającego.

Przyjście Dwayne’a Allena, to odpowiedź na odejście Martellusa Bennetta (Green Bay Packers), który nie godził się na karierę w cieniu Roba Gronkowskiego. O ile ten nie jest na tyle utalentowany co jego poprzednik, to jednak jest świetnym blokerem i bronią w red zone rywala.

Odejście LeGarrette Blounta również nie skrzywdziło morale zespołu. Zresztą, Blount wcale nie był biegaczem „No.1” z prawdziwego zdarzenia. Był solidnym „power runnerem”, ale kompletnie znikał, kiedy przychodziło mu się zmierzyć z obroną, która świetnie sobie radziła przeciwko biegom. Pozyskano więc Mike’a Gillislee, który mieści się w czołówce rankingu DVOA (Defense-adjusted Value Over Average) sporządzanego przez Football Outsiders dla biegaczy z 100+ biegami na koncie. Jak również Rexa Burkheada, który jest numerem jeden tego samego rankingu, ale dla biegaczy z wykonanymi mniej niż 100 akcjami.

Kalendarz

Powrót do przeszłości?

Trudno uwierzyć, żeby Patriots mieli problem z utrzymaniem dyktatury w AFC East. Większym wyzwaniem będzie obrona pierwszego miejsca w konferencji. Czekają ich wyjazdy do Denver, Oakland i Pittsburgha. Nie obejdzie się bez rewanżu Falcons za upokorzenie w Super Bowl, a i cała dywizja NFC South będzie niebezpieczna. Te przewidywania są jednak pobożnymi życzeniami na większe emocje przy Foxborough, aniżeli przedstawiają się one na papierze. Trudno uwierzyć, żeby nie nawiązali faktycznej walki o drugi z rzędu tytuł. Ciężko nie oprzeć się wrażeniu, że tegoroczny skład jest bliski potencjału tego z 2007 roku, a co za tym idzie, Bill Belichick nie pozwoli sobie go zmarnować.

Buffalo Bills

Kolejny rok pod nowym reżimem

Nowy sztab trenerski, nowi dyrektorzy i wielu nowych zawodników. To sprawia, że oczekiwania na ten sezon będą niskie, ale zmiana pokolenia i powiększenie talentu zwiastuje świetlaną przyszłość.

Po dwóch przegranych spotkaniach, Bills zaczęli wygrywać i wyglądać na drużynę, która jest w stanie wyjść obronną ręką w czterech kolejnych starciach (szczególnie po wygranej 16:0 z Patriots). Jednak przegrali trzy spotkania i po tygodniowej przerwie znów wlali w serca kibiców odrobinę wiary po dwóch zwycięstwach. Niestety, nadzieje okazały się płonne, kiedy z pięciu pozostałych spotkań wygrali tylko jedno (i to przeciwko beznadziejnym Browns). To poskutkowało siedemnastym sezonem z rzędu bez playoffs i zwolnieniem Rexa Ryana.

Największą bolączką zespołu była formacja ofensywna, która była całkowicie niespójna. Rozgrywający zdobywali średnio 189,8 jardów, linia ofensywna dopuściła do 46 sacków, nie mówiąc o pladze kontuzji, które wykluczyły, m.in. Sammy’ego Watkinsa niemal wykreślając pozycję skrzydłowych ze składu. Jedyną siłą drużyny byli LeSean McCoy i mobilność Tyroda Taylora, co przyniosło 164,4 jardów oraz 29 przyłożeń.

Inwestycje

Zwolnienie Rexa Ryana nie dziwi. Podobnie jak pozbycie się GM Whaley’a, czego można się było spodziewać. Jednak, dlaczego zdecydowano się go zwolnić dopiero PO Drafcie? Zamiast dać możliwość nowemu menadżerowi ułożenia zespołu wedle jego preferencji, postawiono go przed niekomfortową sytuacją, mając na uwadze, że to jego będą rozliczać kibice po sezonie. Niestety, nie potrafię tego logicznie wyjaśnić, chyba, że to była spontaniczna decyzja (co byłoby jeszcze dziwniejsze…). Czego by jednak nie mówić, Whaley zasłużył na kredyt zaufania, gdyż Draft w jego wykonaniu był całkiem solidny. Pozyskał trzech mocno utalentowanych zawodników (CB Tre’Davious White, WR Zay Jones oraz OL Dion Dawkins) oraz wymienił dziesiąty wybór na 27, 91 oraz pierwszą rundę przyszłorocznego Draftu od Kansas City Chiefs.

Za to Brandon Beane generuje dużo szumu wokół swojej osoby. Wymienił największą broń zespołu i ulubieńca kibiców Sammy’ego Watkinsa na CB E.J. Gainesa z Los Angeles Rams (przy okazji dostając wybór w drugiej rundzie). Krótko potem odwrócił role, kiedy doszło do wymiany topowego CB Ronalda Darby w zamian za WR Jordana Matthewsa z Philadelphii Eagles i wybór w trzeciej rundzie.

Podsumowując, odszedł Zach Brown (który przewodził w ilości tackli), jak również całe secondary: Stephon Gilmore i wspomniani wcześniej zawodnicy. Przed Gerald’em Hodges’em, Micah Hyde’m, E.J. Gaines’em i Tre’Davious White’m ciężkie zadanie, żeby skutecznie wypełnić braki.

Kalendarz

Kolejny rok posuchy?

18 sezon bez fazy playoffs? Ciężko temu zaprzeczyć, bo o ile w ofensywie znalazło się więcej broni w arsenale, to pozbyto się ich w defensywie. Zach Brown wylądował w Waszyngtonie, a całe secondary potrzebuje czasu na zgranie. Ciężko być optymistą w tym sezonie, bo sukcesem powinien być bilans 8-8. Wszystko zależy od czasu, jaki potrzebują zawodnicy na stworzenie zespołu. Z drugiej strony, gdy go stworzą, to kolejne lata w Buffalo mogą być całkowitym przeciwieństwem teraźniejszości.

New York Jets

Sezon pełen marazmu

Odrzutowcy wkraczają w sezon 2017 pełni nędzy i rozpaczy. Sezon przygotowawczy spędzili na oczyszczaniu składu z weteranów, a na pozycji rozgrywającego oglądamy chyba najgorsze możliwe nazwiska. Wszystko zaczęło się w 12 miesięcy temu, kiedy zostali ostatnią drużynę wyeliminowaną z fazy playoffs – pomimo dobrego bilansu, 10-6 – przez Pittsburgh Steelers, ze względu na bezpośrednie pojedynki. Od tego czasu klub zaczął staczać się po równi pochyłej. Potencjalna wygrana w pierwszym tygodniu rozgrywek 2016/17 została w ostatniej chwili zamieniona na porażkę. Pomimo kolejnej wygranej w Buffalo nikt specjalnie się nie cieszył, bo wiedział, że był to wynik przebłysku magii Fitzpatricka. Ten fakt został potwierdzony w Kansas, Seattle, Pittsburghu i Arizonie. To doprowadziło do zmiany na pozycji rozgrywającego (Bryce Petty), ale co z tego, skoro udało się wygrać dwa spotkania dopiero w grudniu, gdzie było dużo za późno.

Inwestycje

Jak widać na załączonym obrazku, Jets pozbyli się wszystkich doświadczonych zawodników, bez zastanawiania się, czy są produktywni czy nie. Za to postanowili spróbować być sprytnymi. Sięgnięcie po Lucky’ego Whitehead’a i Morrisa Claiborne’a było ryzykownym posunięciem. Pierwszy z nich już wypadł na dłuższy czas przez konieczną operację stopy, ale drugi faktycznie może mieć coś do zaoferowania. Obiecująco wygląda też Jamal Adams, który w LSU pokazał imponujący zasięg i instynkt, dzięki czemu ma szansę wywierać realny wpływ, szczególnie, przeciwko drużynom, które będą chciały wykorzystać słabe krycie cornerbacków w głębi boiska.

Kalendarz

Kalendarz rozgrywek nie wygląda obiecująco. Starcie z Browns i Jaguars powinno rozstrzygnąć się na korzyść nowojorczyków. Jednak dalsze spotkania z mocno konkurencyjną NFC South i absurdalnie trudną AFC West – nie wspominając o dwukrotnej zabawie z New England Patriots – grzebie wszelkie nadzieje kibiców na cud.

Bez światła w tunelu

Brak talentu w składzie jest wręcz ponury i można powiedzieć, że jest to aktualnie najgorsza kolekcja graczy w NFL. Mam nadzieję, że front office to rozumie i da Todd’owi Bowlesowi duży kredyt zrozumienia na ten sezon. To dobry trener, szczególnie w defensywie, więc jego ewentualne zwolnienie przez zespół, który został mu oddany pod jego batutę, będzie rozczarowujące.

Jest jednak szansa, że niektórzy zawodnicy „zaświecą” w tym sezonie, jak chociażby Kenbrell Thompkins, Austin Seferian-Jenkins i Devon Still.

Miami Dolphins

Delfiny rok temu zszokowały cały świat nagłą eksplozją talentu, bilansem 10-6 i awansem do postseason. Czy są w stanie powtórzyć ten sukces z rozgrywającym na linii bocznej przez zerwanie ścięgna ACL, a co za tym idzie, zastępującym go Jay’em Cutler’em?

Zaskakujący zwrot akcji

Sukces był naprawdę blisko, ale kontuzja Ryana Tannehilla i brak godnego następcy zatrzymał sezon w Miami na pojedynku z Pittsburgh Steelers o Dziką Kartę (12:30). W 13 meczach zanotował statystyki na poziomie: 67% skutecznych podań, 2.995 zdobytych jardów, 19 przyłożeń i 12 przechwytów. Z równie silnym mandatem na główną scenę wkradł się Jay Ajayi, który wybiegał 1.272 jardów i osiem przyłożeń. Równie dobry sezon mogą sobie odhaczyć skrzydłowi: Jarvis Landry, DeVante Parker i Kenny Stills. To nie wszycy, bo po drugiej stronie piłki również jest kogo chwalić. Wracający po marnym sezonie w Philadelphii Eagles Kiko Alonso eksplodował notując 115 powaleń, cztery przerwane podania, dwa przechwyty i cztery zebrane piłki po fumble. Cornerbacks Tony Lippett i Byron Maxwell razem zanotowali sześć przechwyceń i 120 powaleń. Za to na linii defensywnej rewelacyjnie spisywał się pass rush: Cameron Wake – 11.5 sacków; Andre Branch – 5.5 sacków; Ndamakung – 5.0 sacków. Niestety, kiedy spojrzeć na rankingi zespołowe śmiało można by spytać: „Jak, do cholery, zdołali wygrać 10 meczów i znaleźć się w PO?”. Wszystko za sprawą jednego z najłatwiejszych kalendarzów. Jedynym ciężkim zwycięstwem było to z Pittsburgh Steelers, a reszta była zwykłym obowiązkiem (Browns, Bills, Jets, Chargers, Rams, 49ers i Cardinals). Porażki przychodziły z drużynami, które były prawdziwymi testami charakteru i umiejętności (Seahawks, Patriots, Bengals, Titans oraz Ravens).

Inwestycje

Delfiny mądrze i aktywnie wyznaczyli priorytety zatrzymując kluczowych zawodników podstawowego składu. Potrzebowali pomocy w pass rushu i skutecznie wypełnili braki w postaci Williama Hayes’a oraz Charles’a Harris’a. Była gwiazda Ohio State, Raekwon McMillan, również został przywitany z otwartymi ramionami do korpusu linebackerów, którzy potrzebowali wzmocnienia przeciwko grze biegowej. Cordrea Tankersley, Nate Allen oraz T.J. McDonald to również zawodnicy, którzy będą pewnym wzmocnieniem w drugiej linii obrony. Jednak największym i najważniejszym wzmocnieniem, na którego będą zwrócone oczy całego świata, to Jay Cutler. Wracający z emerytury zawodnik, który odłożył karierę telewizyjną, ażeby stanąć za plecami centra z Miami. Po raz kolejny połączy siły z Adamem Gase’m, z którym znają się za czasów gry w Chicago Bears (pracował jako koordynator ofensywy w 2015 roku). To dzięki niemu rozgrywał najlepsze mecze w swojej karierze. Jeśli tylko pozostanie zdrowy, zminimalizuje statystykę przechwytów i będzie dobrym liderem (co zarzucano mu w ostatnim roku), wówczas strata Tannehilla nie będzie już zmartwieniem kibiców.

Kalendarz

Powtórzyć sukces

Dywizja z aktualnym mistrzem ligi, który posiada jeden z najlepszych składów w swojej historii, nie ułatwia życia nikomu. Aktualnie nie widzę możliwości powtórzenia wyczynu z zeszłego roku i 10 zwycięstw na ich koncie, ale mogę się równie dobrze mylić, jeśli sezon przerośnie oczekiwania. Realistycznie ich bilans powinien zatrzymać się na 9-7, 8-8 z powodu trudniejszego kalendarza i niepewności spowodowanej postacią Cutlera.

• O autorze
• Ostatnie wpisy

About Kuba Kaczmarek

Z futbolem amerykańskim związany od 2006 roku. Redaktor NFL24 od 2013 roku, a od 2014 redaktor naczelny portalu. Kibicuje New England Patriots, jak również ma sympatię do St. Louis Rams. Zawodnik poznańskiego klubu futbolu amerykańskiego - Patriotów Poznań oraz redaktor portalu PiłkarskaPrawda.pl. Miłośnik wszelakich sportów.

• Super Bowl LIII: Historia pewnej znajomości… - 1 lutego 2019
• Super Bowl LII: U.S. Bank Stadium, czyli architektoniczna perełka - 30 stycznia 2018
• NFL 2017: Niewzruszone pożegnanie z Thursday Night Football - 14 grudnia 2017
• NFL 2017: Cowboys jakich znamy i pamiętamy - 1 grudnia 2017
• NFL 2017: Eagles nadal na czele, hit kolejki spełnił oczekiwania - 29 listopada 2017