Po krótkiej przerwie spowodowanej natłokiem bieżących spraw, wracamy z kolejnym analitycznym spojrzeniem na wybrane aspekty minionych spotkań. Dzisiaj kilka zdań na temat defensywnych poczynań, na bazie spotkań z siódmego tygodnia NFL.

A.D.I.D.A.S. – All Day I Dream About Sacks
Sack to w bardzo dużym skrócie sytuacja w której rozgrywający zostaje powalony na ziemię przez zawodników drużyny przeciwnej za linią rozpoczęcia zagrywki czyli za tzw. Line of Scrimmage (LoS). Sack to zakończenie zagrywki, do której dąży każdy koordynator defensywny i większość zawodników obrony ponieważ skutkuje stratą jardów po stronie ofensywy, stratą tzw. down, czyli drużyna atakująca traci jedną z szans na zdobycie kolejnego 1st down, tudzież przyłożenia, oraz zawsze pojawia się szansa na quarterback fumble. Między innymi z tego właśnie powodu tak cenionymi graczami są tzw. pass-rushers, czyli zawodnicy których głównym celem istnienia na boiskach futbolowych jest pogoń za rozgrywającym drużyn przeciwnych, powalanie go na ziemię, wybijanie tegoż rozgrywającego z rytmu, minimalizowanie czasu na podanie, odbieranie piłki, itp. W obecnym klimacie i podporządkowaniu przepisów w NFL bezdyskusyjnie sprzyjających ofensywom, skuteczny pass-rush jest jednym z niewielu skutecznych sposobów na to, aby defensywna strona futbolu mogła mieć wpływ na przebieg spotkań.
W zeszłym roku sack liderem był Justin Houston (Linebacker Kansas City Chiefs), który zanotował 22 sacki i tym samym zbliżył się na 0.5 sacka do rekordu Ligi w tej kategorii. Przy okazji było to chyba najmniej medialne zbliżenie się do rekordu w ostatnich latach, ponieważ w czasach gdy praktycznie co kolejkę poprawiany jest jeden z wielu ofensywnych rekordów, indywidualne osiągnięcia defensywne nie mają aż takiego medialnego wydźwięku. No, chyba że mówimy o zawodników który nazywa się JJ Watt… W każdym bądź razie, dzisiaj właśnie będzie trochę o sackach.

Na początek luźna refleksja – gdy dyskusja dotyczy wspomnianych sacków, najczęściej słowa uznania (i słusznie) kierowane są pod adresem wspomnianych pass-rusherów. Równie często natomiast sack jest zasługą schematu zagrywki jaki defensywa wykonała w danym momencie spotkania, zasługą tzw. secondary, czyli np. cornerbacków kryjących skrzydłowych przeciwnika, tudzież „zasługą” linii ofensywnej bądź samego quarterbacka. Kilka przykładów z ostatnich kolejek poniżej:
Na początek modelowy przykład tego, co można nazwać skutecznym pass-rushem – Tamba Hali (OLB, czyli outside linebacker wspomnianych Kansas City Chiefs zaznaczony na czerwono) w akcji.

Końcówka spotkania ze Steelers sprzed tygodnia. Steelers przegrywają 13-23 na nieco ponad dwie minuty przed końcem spotkania i mają piłkę 40 jardów przed strefą końcową Chiefs. Drużyna Kansas City grająca na co dzień w ustawieniu bazowym 3-4 w powyższej sytuacji wyszła na boisko z tzw. nickel, czyli z pięcioma defensive backs (graczami mającymi za podstawowe zadanie kryć zawodników mogących odbierać podania) i dwoma defensive lineman. Sam schemat zagrania po stronie Chiefs nie był skomplikowany – czterech graczy na wysokości LoS ma z zadaniem pass-rushu, pozostałych siedmiu graczy – z zadaniem krycia przeciwnika.
Tamba Hali – nieco mniej znany z dwójki OLBs Chiefs ustawiony naprzeciwko Alejandro Villanuevy, rezerwowego Left Tackle Steelers. Villanueva to bardzo ciekawy zawodnik – bardzo wysoki jak na tą pozycję, mający ciekawy życiorys (polecam wygooglowanie) – ale z niewielkim doświadczeniem i techniką wymagającą jeszcze sporo pracy. Hali wykorzystał tą nierównowagę w sposób równie prosty, co bezlitosny.

Hali rusza do przodu i po pierwszych dwóch krokach nie wygląda to źle z punktu widzenia Steelers…

… ale już ułamek sekundy później jest dużo gorzej – LB Cheifs odbił do zewnątrz (outside rush), wyminął LT Steelers, który nie zdążył zainicjować wystarczającego kontaktu z graczem Kansas City i Hali wolną drogę do Landry Jonesa. Taki ruch widziałem kilkukrotnie u obu LBs Chiefs, jedno z ich zagrań „firmowych”, gdy „odbicie” do wewnątrz lub na zewnątrz następuje po dwóch lub trzech krokach zanim grający naprzeciwko offensive tackle zdąży zainicjować pełen kontakt i nastąpi zwarcie. Gwoli zilustrowania zagrania od strony technicznej – takie odbicie wymijające przeciwnika następuje zawsze z tzw. zewnętrznej nogi, tzn. gdy edge-rusher wymija przeciwnika w swoją lewą stronę, ruch rozpoczyna się od prawej nogi przy jednoczesnym użyciu rąk aby zapobiec wejściu w zwarcie z graczem linii ofensywnej. Analogicznie, gdy edge rusher wymija przeciwnika swoją prawą stroną, ruch rozpoczyna się od wybicia w pełnym biegu z lewej nogi. Tutaj dodałbym tylko, że Tamba Hali nie jest może najszybszym z OLBs, ale repertuar zagrań pozwalających wykorzystać swoją siłę i technikę ma szeroki.

Zagranie kończy się sackiem i jednoczesnym fumble, czyli stratą piłki przez rezerwowego rozgrywającego Steelers. Piłkę zdobywają Chiefs, co efektywnie oznacza koniec spotkania.
W powyższym wypadku zasługa linebackera Chiefs jest bezdyskusyjna – pokonał gracza linii ofensywnej, który miał go blokować i bardzo szybko dopadł rozgrywającego przeciwnika. Gracz Steelers w tym wypadku nie popisał się (pomimo tego, że na przestrzeni meczu zagrał naprawdę nieźle) a zawiniła głównie technika, ale także brak umiejętności przewidywania losów zagrania.
Przypomnijmy: Steelers gonią wynik i, aby mieć nadzieję na wyrównanie, potrzebują szybkiej zdobyczy punktowej na około 2 minuty przed końcem spotkania. Zagrywka ofensywna zaprojektowana była pod długie i głębokie zagranie w stronę strefy końcowej, takie zagranie wymaga czasu (skrzydłowi potrzebują kilku sekund aby wyjść na pozycję, quarterback musi mieć czas aby wykonać tzw. dropback, czyli wykonać kilka kroków wstecz), a głównym zadaniem graczy linii ofensywnej jest ten czas zapewnić. W tej sytuacji po stronie linii ofensywnej była przewaga liczebna: 5 graczy linii ofensywnej plus running back (Bell – #26) również w tym wypadku dedykowany do blokowania w pierwszej fazie zagrywki gdyby presja ze strony linii defensywnej Chiefs wywierana była od strony środka linii, naprzeciwko 4 defensorów Chiefs. Villanueva miał również do pomocy zawodnika na pozycji Left Guard od wewnętrznej strony, a ze względu na to, że dropback QB musiał być wykonany dość głęboko, głównym zadaniem linii ofensywnej – w szczególności obu tackles musiało być niedopuszczenie do outside rushu, czyli sytuacji, w której którykolwiek z LBs wygrywa pojedynek od zewnętrznej strony. W powyższej zagrywce ten koncept nie zadziałał.

Kilka minut wcześniej Hali zanotował swój pierwszy sack w tym meczu. W tym wypadku bardzo ciekawe, chociaż relatywnie często spotykane, było zagranie po stronie defensywy. Od strony ujęcia zza linii bocznej wyglądało to następująco:

Zagranie miało miejsce przy 3rd & 7 blisko strefy końcowej Chiefs, Steelers przegrywali sześcioma punktami, czyli zdobycie przyłożenia pozwoliłoby im potencjalnie wyjść na prowadzenie i, być może, odwrócić losy meczu. Powstrzymanie ofensywy Steelers oznaczało zdobycie maksymalnie trzech punktów (trafiony field goal) i utrzymanie prowadzenia przez Chiefs. W skrócie – jedno z kluczowych zagrań w spotkaniu. Chiefs zafundowali gościom tzw. „stunt” – zagranie, w którym dwóch graczy defensywnych ustawionych po tej samej stronie linii ofensywnej przeciwnika biegnie w stronę rozgrywającego „przeplatającymi się” ścieżkami. Takie zagranie ma na celu zdezorientowanie graczy linii ofensywnej i wykorzystanie ewentualnej niedoskonałej komunikacji lub braku zgrania po ich stronie.

Taka sytuacja miała miejsce właśnie w przypadku powyższej zagrywki – trzech blokujących graczy Steelers nie jest w stanie efektywnie przekazać pomiędzy sobą obowiązków związanych z blokowaniem defensorów Chiefs, w efekcie czego Tamba Hali startujący z zewnętrznego ustawienia może bez większego problemu zejść do zewnątrz i wykorzystać powstającą w środku linii ofensywnej wyrwę i dobiec do rozgrywającego.
Efekt – sack, stracona szansa zdobycia przyłożenia. Zasługa zarówno po stronie gracza defensywy świetnie wykonującego swoje zadanie jak również konkretnej zagrywki defensywnej.

Kilka przykładów z meczu Vikings – Lions obfitującego w sacki po obu stronach.
Najpierw ewidentny przykład zagrania w którym „coś poszło nie tak” – zagrywka w której zawinił głównie brak wczesnej identyfikacji problemu przez graczy Lions.

2nd and 10 z 26 jarda Vikings, Lions próbują zagrania play-action pass pozorując zagrywkę biegową prawą stroną boiska. Tuż po snapie cała linia ofensywna przesuwa się na prawo blokując zawodników defensywy pozostających po tej stronie, całkowicie nieblokowany jest natomiast zaznaczony na fioletowo gracz Vikings (Griffen) pozostający na lewej stronie linii ofensywnej. Gdy Stafford nie oddaje piłki running backowi, Griffen ma całkowicie wolną drogę do rozgrywającego.
Co tutaj poszło źle? Po pierwsze będący na boisku Theo Riddick (running back #25) to gracz którego Lions wykorzystują głównie w grze podaniowej. Nominalny running back który w tym sezonie zdobył znacząco więcej jardów łapiąc piłkę po podaniu od Stafforda (318 yds) niż grą dołem (46 yds). Dla Vikings jego obecność na boisku to jasny sygnał, że występuje zwiększone prawdopodobieństwo zagrana górą, więc drużyna z Minnesoty „nie kupuje” zagrania play-action. Po drugie – schemat zagrywki zakłada kompletne pozostawienie odkrytej lewej strony (ponownie blind side). Szczerze mówiąc nie mam pojęcia czego spodziewali się gracze Lions po dość szeroko ustawionym na zewnątrz linii defensywnej Griffinie. Że niby miał pozostać na miejscu albo kryć strefą pusty fragment boiska? Po trzecie – co będzie widać poniżej – ustawienie defensywy Vikings pozwalało potencjalnie na wykonanie innego podania i rolą Stafforda powinna być skuteczna identyfikacja ustawienia defensywnego przeciwnika i zmiana zagrywki w wypadku gdy zagranie wywołane pierwotnie z linii bocznej budzi znaczącą wątpliwość (tak jak w tym wypadku).
Chwilę po snapie wyglądało to tak:

Powyższa zagrywka to dla mnie jeden z doskonałych przykładów, dlaczego koordynator ofensywny Lions stracił ostatnio pracę. Abstrahując od dziwnej zagrywki, prawdopodobnego braku komunikacji na poziomie rozgrywający- linia ofensywna i sacka przez który Lions znaleźli się praktycznie poza tzw. field goal range – przewidywalność zagrania (czyli gra górą) była naprawdę powalająca, a w górze boiska ustawionych było dwóch skrzydłowych zespołu Detroit (w tym Calvin Johnson) przy czym podanie nawet nie kierowane w stronę, po której prawdopodobieństwo sukcesu było duży wyższe.

Inny przykład w którym Vikings wykorzystali słabości po stronie linii ofensywnej Lions, tym razem specjalność zakładu Minnesota Vikings – Inside Linebacker Blitz. Czwarta kwarta, 1st & 10 z połowy Lions. Vikings w ustawieniu z siedmioma graczami na wysokości LoS przy czym obu zaznaczonych Linebackerów w tzw. „A-gap look”, czyli w ustawieniu wskazującym na potencjalny blitz w przestrzeń pomiędzy Centrem a Guardem (czyli przestrzeń pomiędzy LG i C zawodnik #54 i pomiędzy C i RG – # 55).

Center Lions zmuszony jest w tym wypadku podjąć szybką decyzję którego z potencjalnych blitzujących graczy blokować – błędna decyzja tudzież brak wsparcia ze strony pozostałych graczy linii ofensywnej i running backa to zwiększone ryzyko sacka.

Tak właśnie wydarzyło się w powyższym przypadku – Center Lions blokował gracza po swojej prawej stronie, a blitzujący Eric Kendricks (#54) nieblokowany był w stanie dopaść Stafforda. Ponownie – nie pomogło to, że zagrywka ofensywna rozpisana była prawdopodobnie na długie zagranie ani to, że Stafford nie zidentyfikował poprawnie ryzyka blitzu i nie dopasował zagrywki do ustawieni defensywy. I ponownie – słowa uznania dla defensywy Vikings za sprawne wykonanie zagrywki i znalezienie pomysłu na pokonanie ofensywy z Detroit.

Przykład po drugiej stronie boiska – tym razem Vikings w sytuacji 3rd & goal w trzeciej kwarcie opisywanego powyżej spotkania z Lions. Wikingowie tuż przed polem punktowym Lions próbują zdobyć przyłożenie wykonując skuteczne podanie. Lions rzucają w pogoń za rozgrywającym Vikings 4 graczy linii defensywnej, plus piąty gracz mający za zadanie śledzenie poczynań RB Vikings (czyli Adrian Peterson).

Zagranie skończyło się sackiem na Bridgewaterze i stratą 11 jardów, ale w tym konkretnym wypadku o niepowodzeniu zagrywki (przynajmniej z perspektywy graczy i kibiców Minnesoty) zdecydowały nieco inne czynniki:
Około 2-3 sekundy po rozpoczęciu zagrania Bridgewater nie miał możliwości zagrania do zawodnika wychodzącego na pozycję (zaznaczeni na niebiesko gracze Vikings są kryci przez obrońców). Jego primary read, czyli opcje podania które powinien potencjalnie wykonać w pierwszej kolejności znajdowały się po prawej stronie czyli u góry naszego obrazka – wnioskuję po kierunku w którym spoglądał Bridgewater i ścieżkach które biegli skrzydłowi odpowiednio w stronę prawego narożnika strefy końcowej i w stronę prawej linii bocznej.

Ponieważ pierwotne opcje podania nie znajdują uznania Bridgewatera (poprawne krycie przez obrońców Lions, poza tym QB Vikings stara się znaleźć opcję mającą szanse na zdobycie przyłożenia), kolejną opcją jest środek boiska i lewa strona boiska.

Ze względu na fakt, że żadna z opcji ostatecznie nie jest realna, Bridgewater zmuszony jest zbyt długo trzymać piłkę, co ostatecznie pozwala graczom linii defensywnej Lions pokonać bloki Wikingów i dopaść rozgrywającego Minnesoty.

W powyższym przypadku do czynienia mamy z tzw. coverage sack, czyli sytuacją w której zasługi w defensywie rozkładają się relatywnie równomiernie pomiędzy zawodników linii defensywnej jak i graczy odpowiedzialnych za krycie. Skuteczne krycie uniemożliwiające wykonanie szybkiego i celnego podania umożliwiło bowiem ostatecznie wywarcie presji przez graczy mających za zadanie „ściganie” QB. Sam Bridgewater oczywiście też nie jest tutaj bez winy – podobnie jak wielu młodych rozgrywających zbyt długo trzymał piłkę szukając opcji zagrania i pozwolił ostatecznie powalić się na ziemię. W takich sytuacjach najlepszą opcją bardzo często okazuje się być po prostu wyrzucenie piłki na aut…

I jeszcze na sam koniec – jeden sack z meczu Browns – Rams. Pokaz siły defensywnej drużyny z Saint Louis. Browns na swojej połowie boiska mają piłkę – 3rd & 8.

Rams wysyłają 5 zawodników za rozgrywającym Browns, blisko LoS jeszcze dwóch dodatkowych zawodników secondary sugerujących potencjalny CB-blitz (czyli dodatkowe wypuszczenie cornerbacka w pogoń za QB). Obaj gracze secondary Rams ostatecznie wycofują się do krycia, więc linia ofensywna Browna (nota bene bardzo dobrze radząca sobie z ochroną rozgrywających) wspomagana przez RB zmuszona jest przeciwstawić się piątce defensorów Rams.

I tutaj mamy pełen arsenał prób dotarcia do QB – idąc do prawej mamy outside rush (zawodnik # 95 próbujący obiec RT Browns – jak się za chwilę okaże, próbujący całkiem skuteczni), power rush w wykonaniu Aarona Donalda (#99 na środku) angażujący dwóch liniowych drużyny z Cleveland, linebacker ustawiony pierwotnie na środku linii defensywnej blitzujący A-gap powstrzymywany chwilowo przez running backa Cleveland i dwóch graczy Rams wykonujących (nie jestem pewien czy w pełni zamierzony) manewr zbliżony do opisywanego wcześniej stunt. Acha – i dodajmy do tego dobre, ścisłe krycie przez zawodników drugiej linii i rozgrywający Browns nie ma możliwości wykonania zagrania.

Kończy się to następująco – skuteczny outside rush z prawej strony, strip sack (czyli sack z odebraniem piłki) i piłka w posiadaniu Rams na połowie przeciwnika.

• O autorze
• Ostatnie wpisy

About Michał Potrykus

Futbolowy kibic od dość dawna, pasjonat NFL - od około 2011 roku, fanatyk - od 2013 roku. Na co dzień szczęśliwy mąż i ojciec, miłośnik heavy metalu, czarnego humoru, dobrej kuchni. Perkusista-samouk i samozwańczy reprezentant Steelers Nation w Polsce

• Subiektywnie – trzy i pół godziny z życia kibica. - 5 stycznia 2016
• Szanse na postseason – NFC - 6 grudnia 2015
• Szanse na postseason – AFC - 4 grudnia 2015
• Jak żyć, panie Osweiler? Jak żyć? - 21 listopada 2015
• Analitycznie – Raiders i Rams - 13 listopada 2015