Spotkanie między Minnesota Vikings i Arizona Cardinals zapowiadało się jako jeden z szlagierów 14-tego tygodnia rozgrywek NFL. Z jednej strony starzy „wyjadacze” w postaci Carsona Palmera, Larry’ego Fitzgeralda i „dzieciaka” – w tym gronie –  Davida Johnsona, a z drugiej Teddy Bridgewater, Stefon Diggs i – po sezonie „urlopu” – Adrian Peterson. Która ofensywa przechyliła szalę zwycięstwa na swoją korzyść? Zapraszam na podsumowanie!

Faworytem spotkania byli w mojej ocenie Arizona Cardinals. Drużyna z University of Phoenix Stadium – mimo problemów z kontuzjami biegaczy – miała w tej chwili jedną z najlepszych linii ofensywnych i defensywnych ligi (zwana „No Fly Zone„). Za to z drużyny Vikings stopniowo zaczęło uciekać powietrze. Pierwszoroczniak, rewelacja września i października WR Stefon Diggs miał coraz mniej okazji do zaprezentowania swoich umiejętności, a nawet jeśli je dostawał, to miał problem z defensorami przeciwnika. Rozgrywający Teddy Bridgewater – to moje osobiste wrażenie – miał też coraz mniej swobody w prowadzeniu ataku Wikingów, przede wszystkim przez nierozwiązane problemy m.in. na pozycji LT, które dokuczały w wielu kluczowych momentach spotkania. Czy udało się przezwyciężyć słabości na obiekcie w Pheonix, czy może to gospodarze pokazali swoją siłę doświadczenia?

Kto będzie wychodził z tego obiektu z podniesioną głową?

Goście w pierwszych 30-minutach opierali swoją ofensywę na RB Adrianie Petersonie. Ten za zaufanie odwdzięczył się m.in. 9 – jardowym przyłożeniem, dzięki czemu Vikings wyszli po raz pierwszy – jak się później okazało ostatni – na prowadzenie w tym spotkaniu. Mimo to, było widać kontynuację problemów z odbierającymi Bridgewatera – z Stefonem Diggsem na czele. Za to gospodarze, dowodzeni przez Carsona Palmera prezentowali bardzo „niewyraźną” formę w ofensywie. Sporo niedokładności i dopiero przyłożenie Johna Browna przywróciło kolej rzeczy jaką przewidywałem przed rozpoczęciem nocnej rywalizacji. Wynik remisowy napawał optymizmem, że kolejna „połówka” będzie okazją do jeszcze bardziej emocjonalnego delektowania się futbolem.

Drugą część meczu gospodarze rozpoczęli z nową siłą. Imponowała defensywa na czele której stał trzecioroczniak S Tyrann Mathieu.

Adrian Peterson learned the hard way. Beware of the Honey Badger. #MINvsAZ https://t.co/mUhmODWtal

— NFL (@NFL) December 11, 2015

W tej sytuacji doskonale wyłączył największą „strzelbę” Vikings, co przełożyło się na jego dalsze wykorzystywanie w schematach ofensywnych. Ograniczono biegi i w konsekwencji Teddy musiał zacząć rzucać m.in. do Kyle Rudolpha (6 złapanych piłek, 67 jardów). Efekt był bardzo różny, a dzięki doskonałej grze linii defensywnej gospodarzy, Wikingowie doprowadzili tylko do jednego przyłożenia WR Mike Wallace. A reszta? Za klasykiem, reszta pozostaje milczeniem, szczególnie jeżeli chodzi o zawodnika grającego na pozycji LT Matta Kalila. Przechodząc do gospodarzy, napędzali się z każdą kolejną serią ofensywną. Carson Palmer (dla którego było to wyjątkowe spotkanie, ale o tym później) czuł się jak profesor i rozdzielał piłki pomiędzy swoich odbierających – m.in weterana Larry’ego Fitzgeralda  – i biegacza rookie Davida Johnsona, który w dobrym stylu wjechał na salony najlepszej zawodowej ligi świata. W konsekwencji doprowadziło to do ostatecznej wygranej „Kardynałów” – nie mylić z duchownymi 🙂 – 23:20.  Na co warto zwrócić uwagę?

Kolejne TNF i kolejne problemy z interpretacją facemasku.

Gdy tydzień temu opisywałem spotkanie Packers – Lions, większą część tekstu poświęciłem na to, jak sędziowie podchodzą do interpretacji kary „facemask” na różnych rozgrywających. Dodałem, że nie mam z tym problemu, jeżeli sędziowie będą je gwizdać w ten sam sposób np. Rodgersowi jak i każdym innym rozgrywającym. Wtedy rozumiem „lekarskie” podejście. Wielu komentując tekst miało na tę sprawę różny pogląd, ale część z Was wyrażało podobne przekonanie do mojego, zaprzeczając insynuacjom o odkupieniu win itd. W tym tygodniu znowu mamy negowanie poprzedniego uzasadnienia. Bo jak to jest z tym facemaskiem, gdy – teraz już wiemy to wyraźnie – gwizdany jest tylko wybranym zawodnikom NFL?

Andrzej Woźniak powiedział kiedyś: „Słabą stroną Józefa Młynarczyka jest to, że nie jest Portugalczykiem.” Przekładając na futbol amerykański w wydaniu NFL, słabą stroną Teddy’ego Bridgewatera jest to, że nie jest Aaronem Rodgersem.

Garść wniosków i statystyk!

• Arizona Cardinals ma już pewne playoffy i – praktycznie – wygrywa dywizję NFC West. Kolejny cel to walka o to, by być do końca serii rozstawionym z jak najwyższym numerem, co da im możliwość rozgrywania decydujących spotkań na swoim obiekcie.
  

  The #AZCardinals defeat the #Vikings 23-20 and clinch a spot in the @NFL Playoffs! #MINvsAZ pic.twitter.com/TtoOoE9qrj

  — Arizona Cardinals (@AZCardinals) December 11, 2015

• Cardinals wygrali 7. spotkanie pod rząd, co jest ich najdłuższą serią od 1974 roku.
• Carson Palmer rzucił w tym sezonie już 31 przyłożeń. Jest to rekord organizacji – wyprzedził o jedno Kurta Warnera, a dodatkowo sam z 254 podaniami na TD przez całą karierę w NFL znajduje się na 16. miejscu w historii ligi.
• Mike Wallace złamał hegemonię Adriana Petersona i zdobył przyłożenie, kończąc serię 15 kwart bez TD dla innego zawodnika Vikings niż AP.
• Wracając do RB gości, Adrian Peterson zaliczył wczorajszej nocy 100 TD w karierze w 117 spotkaniach. Jest pod tym względem na 9-tym miejscu w historii NFL.

• O autorze
• Ostatnie wpisy

About Karol Potaś

Pasjonat futbolu amerykańskiego od 2009 roku i SB XLIII. Oddany Oakland Raiders. Zawodnicy których ceni szczególnie to K. Warner, L. Fitzgerald i C. Woodson. Lubi trudne tematy i wyzwania, a w życiu kieruje się się zasadą "odważni nie żyją wiecznie, ale ostrożni nie żyją wcale".

• Pick Six #54 - 3 lutego 2017
• Witamy w Houston - 30 stycznia 2017
• Pick Six #53 - 26 stycznia 2017
• Pick Six #52 - 20 stycznia 2017
• Pick Six #51 - 13 stycznia 2017