Jason Street – fikcyjna postać popularnego serialu telewizyjnego Friday Night Lights – miał cały świat przed sobą. Piękne marzenia i talent do rzucania piłki. Już pierwszego dnia nowego sezonu Street ostro zderzył się z rzeczywistością doznając kontuzji wykluczającej go z uprawiania sportu.
Bobowi Lujano w wieku dziewięciu lat amputowano wszystkie kończyny z powodu rzadkiej choroby krwi. Dla wielu taka sytuacja oznaczałaby wyrok. Ale nie dla Boba. 25 lat później Bob razem z reprezentacją Stanów Zjednoczonych zdobył brązowy medal podczas Igrzysk paraolimpijskich w Atenach w 2004 roku. Okazując siłę ducha walki, którego często brakuje sportowcom „pełnosprawnym”, Bob udowodnił, że niemożliwe nie istnieje.
Murderball
Tetraplegia, to paraliż czterokończynowy uniemożliwiający min. grę w koszykówkę dla niepełnoprawnych (niemożliwe jest podniesienie rąk w celu rzucenia piłki do góry). Dwóch kanadyjskich tetraplegików wspólnie z profesorem architektury sal gimnastycznych, stworzyło nową dyscyplinę sportu. Murderball (z ang. „zabójcza piłka”).
Murderball jest odmianą rugby, na wózkach inwalidzkich przeznaczonych dla osób z tetraplegią, polio, dystrofią mięśniową oraz porażeniem mózgowym.
Zawodnicy poruszają się na specjalnych, aluminiowych wózkach, po boisku wielkości koszykarskiego parkietu. Podstawowe zasady są bardzo proste: żeby zdobyć punkt, trzeba przejść z piłką linię końcową przeciwnika (tak jak przy przyłożeniu). W celu zatrzymania rywala, gracz może uderzyć i powalić rywala na ziemię uderzając wózkiem (futbolowy tackle). Piłkę (do siatkówki) można trzymać tylko przez 10 sekund, po czym trzeba ją oddać koledze lub odbić od parkietu.
Quad rugby jest bardzo popularną dyscypliną w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Od 1996 roku wchodzi w skład Igrzysk paraolimpijskich. Do Polski gra zawitała rok później za sprawą szwedzkiej Fundacji Aktywnej Rehabilitacji. W 2001r. powstała Polska Liga Rugby na Wózkach. Aktualnie w naszym kraju istnieje 16 zespołów quad rugby.
„Bez rąk, bez nóg, bez problemu!”
Lujano pomimo problemów zdrowotnych ukończył studia na uniwersytecie w Teksasie i Tennessee, dając przykład innym pokrzywdzonym przez los, iż z kalectwem da się żyć. Zgodnie z własną dewizą: „No arms, no legs, no problem!”. Natomiast Street został trenerem quarterbacków w drużynie Dillon Panthers, których miał doprowadzić do mistrzostwa stanowgo. Bob jest jednym z bohaterów nominowanego do Oscara w 2006 roku dokumentu…
„Gra o życie”
… w którym ukazano codzienne przygotowania amerykańskich i kanadyjskich sportowców do rywalizacji, w quad rugby, podczas ateńskich igrzysk. Lujano i spółka nie pragną współczucia. Zachowują się jak pełnosprawni ludzie: piją, bawią się, uprawiają seks i klną w rytm uderzeń wózków.
„Życie ludzkie to jakby olbrzymie zawody sportowe, których jesteśmy zarówno uczestnikami, jak i widzami”*. Street i Lujano nie chcieli oglądać życia z trybun. Wiedzieli, że nie mogą chodzić. Wiedzieli także, że mogą latać. Podnieśli się po uderzeniu i brnęli dalej. Bez względu na wszystko.
*Antoni Gołubiew
Napisz do autora: piotr.bera@nfl24.pl
