5. Kellen Winslow Sr. i Kellen Winslow Jr.
Listę otwierają Kellen Winslow Sr. i Jr., ojciec i syn, którzy występują na pozycji tight end. Obaj panowie mają ze sobą bardzo dużo wspólnego. Zarówno ojciec, jak i syn występowali na tej samej pozycji, obaj zostali wybrani w pierwszej rundzie Draftu i obaj nie osiągnęli nigdy stuprocentowej formy z powodu urazów. Prezentację zacznę od Seniora.
Kellen Winslow Sr. swoją przygodę z futbolem zaczął bardzo późno, bo w wieku 18 lat. Wcześniej sam o sobie mówił, że był "kujonem grającym w szachy". Okazało się, że ma bardzo duży talent do gry i już parę lat później został wybrany w pierwszej rundzie Draftu 1979 przez San Diego Chargers. Dla tight enda nie było chyba lepszego miejsca na grę w NFL niż San Diego w tamtych czasach. Trenerem Chargers był Don "Air" Coryell, który uwielbiał grę górą, a kluczowym elementem jego układanki ofensywnej był właśnie tight end. W latach 1980 i 1981 Winslow liderem NFL w ilości złapanych podań i stał się pierwszym w historii tight endem, który tego dokonał. Aż do poprzedniego sezonu do Winslowa Sr. należał rekord zdobytych przez tight enda jardów w jednym sezonie. W sezonie 1980 miał ich 1290. Rok później wyrównał inny rekord NFL - w jednym meczu złapał aż pięć przyłożeń.
W styczniu 1982 w meczu, który przeszedł do historii jako "The Epic in Miami". Po pojedynku dwóch ofensyw Chargers wygrali 41:38, a Winslow złapał 13 podań na 166 jardów i jedno przyłożenie, a poza tym zablokował kopnięcie z pola drużyny Delfinów w końcówce meczu. Ten mecz to jeden z najlepszych występów w historii playoffów. Winslow dał z siebie naprawdę wszystko w tym spotkaniu. W trakcie meczu cierpiał z powodu skurczów, rozciął wargę i szybko założono mu trzy szwy. Z powodu upału jego organizm był odwodniony, a w trakcie meczu doznał naderwania nerwu w ramieniu. Występ przeszedł do historii. Z powodu kontuzji musiał zakończyć karierę po zaledwie ośmiu sezonach, ale został zapamiętany jako jeden z najlepszych tight endów w historii NFL, a wielu trenerów mówiło, że zrewolucjonizował sposób gry na tej pozycji. Trener Al Saunders nazwał go "liniowym w ciele skrzydłowego". Winslow w roku 1995 został włączony do Hall Of Fame.
O synu Kellena Seniora usłyszano już w roku 2001. Wtedy jako 19-latek w barwach uniwersytetu Miami zdobył mistrzostwo NCAA. Rok później stał się starterem, po tym jak Jeremy Shockey przeniósł się do NFL. Po fantastycznej karierze w Miami zdecydował się przystąpić do Draftu 2004. Nie musiał długo czekać na wybór, ponieważ już z szóstym numerem sięgnęli po niego Cleveland Browns. Mówiono nawet, że jeśli Winslow zagra na 100% własnego talentu, to przebije osiągnięcia ojca. Oczekiwania w związku z przybyciem Winslowa Juniora do Ohio były ogromne, ale już w trzecim meczu debiutanckiego roku przytrafił mu się groźny uraz - złamanie miednicy. Winslow Jr. opuścił resztę debiutanckiego roku. Po dwóch operacjach ogłosił, że jest gotowy na powrót do gry w sezonie 2005.
1 maja 2005 był chyba najgorszym w dniem w życiu Winslowa. Wtedy to, niedługo po powrocie do pełni zdrowia, jadąc swoim sportowym motocyklem zderzył się z barierą i wypadł z siedzenia. W wyniku wypadku zerwał więzadło w kolanie i jego dalsza kariera stanęła pod znakiem zapytania. Dodatkowo wypadek zbulwersował działaczy Browns, którzy w kontrakcie Winslowa zawarli wcześniej zapis, że gracz nie może wykonywać innych sportów, które mogą zagrażać jego zdrowiu. Wrócił do zdrowia przed sezonem 2006 i powiedział, że choć jest zdrowy tylko w 90%, to "jego 90% jest lepsze niż 100% jakiegokolwiek tight enda w NFL". To zaskakujące stwierdzenie musiał potwierdzić na boisku, ponieważ nikt nie wierzył graczowi po dwóch niebezpiecznych urazach. Sezon 2006 pokazał, że stać go na dobrą grę. Złapał 89 podań na 875 jardów i wreszcie zaliczył debiutanckie przyłożenie. Po sezonie przeszedł jeszcze jedną operację, która usunęła już całkowicie skutki urazu kolana. Rozgrywki 2007 były najlepszymi w karierze młodszego z przedstawicieli klanu Winslowów. Browns osiągnęli wtedy bilans 10-6 i do końca walczyli o grę w playoffach. Kellen Winslow Jr. został wybrany do Pro Bowl po tym jak złapał 82 podania na 1106 jardów i pięć przyłożeń.
Rok później urazy po raz kolejny dały o sobie znać. Przez część rozgrywek 2008 miał problemy z powodu infekcji kolana spowodowanej przez gronkowca. Za niekompetencję lekarzy obwiniał Browns, którzy mu ich wybrali. Pokłócony z zarządem Browns został wytransferowany do Tampa Bay. Tam grał solidnie przez trzy lata, a niedawno został zawodnikiem Seattle Seahawks, którzy uzyskali go za bezcen. Do Buccaneers oddali za niego tylko wybór z siódmej rundy Draftu.
Historie zarówno Kellena Seniora jak i Juniora pokazują, że futbolowy los bywa bardzo przewrotny. Obaj dysponowali ogromnym talentem i z pewnością mogli osiągnąć więcej, gdyby nie kontuzje.
4. Howie i Chris Long
Na miejscu czwartym kolejna para ojciec i syn, która występowała na tej samej pozycji - Howie Long i jego syn Chris Long. Niedługo do zacnego klanu futbolowego rodziny Longów może dołączyć drugi syn, Kyle, który w sezonie 2012 będzie graczem uniwersytetu Oregon. Skupmy się najpierw na Howie Longu.
Howie Long został wybrany przez Oakland Raiders w drugiej rundzie Draftu 1981. Niesamowite połączenie siły, szybkości i atletyzmu pozwoliły mu na regularne występy w pierwszym składzie Najeźdźców, a później na regularną grę w Pro Bowl. W sezonie 1983 Long po raz pierwszy wystąpił w meczu gwiazd, a z Raiders zdobył Super Bowl. Zaczął od tego czasu być uważany za jednego z najlepszych defensywnych liniowych w NFL. W latach 1983 - 1985 Howie Long znajdował się w pierwszej drużynie All-Pro, a w latach 1983 - 1987 w Pro Bowl. W meczu gwiazd zagrał jeszcze w sezonach 1989, 1992 i 1993. Już od pierwszych lat swojej przygody w NFL mówił, że jego celem jest zdobycie kilku Super Bowl i dostanie się do Hall Of Fame. W całej karierze 91 razy zatrzymywał rozgrywających, przechwycił dwa podania i 10 razy przejmował piłkę po stracie rywali.
Howie Long postanowił zakończyć karierę po sezonie 1993. Został wybrany do drużyny NFL 1980s All-Decade Team, a w roku 2000 spełnił swój cel - został członkiem Hall Of Fame. Jest uznawany za jednego z najlepszych graczy na pozycji defensive end w historii, którzy występowali w formacji 3-4. Po zakończeniu futbolowej kariery Long próbował swoich sił w aktorstwie oraz pisał poradniki dla młodych futbolistów. Ostatecznie zatrudniono go w telewizji Fox, gdzie analizuje mecze w studiu razem z innymi byłymi graczami NFL, np. Danem Marino i Michaelem Strahanem.
Syn Howiego Longa, Chris po bardzo udanej karierze na uczelni Virginia był pewniakiem do wysokiego wyboru w Drafcie 2008. Ostatecznie trafił do St. Louis Rams z numerem 2. Stał się tym samym drugim w historii graczem wybranym w pierwszej rundzie, którego ojciec jest członkiem Hall Of Fame. Pierwszym był Kellen Winslow Jr. Chris Long był ulubieńcem ówczesnego trenera Rams, Scotta Linehana, który zachwalał go na każdym kroku i podkreślał jego atletyzm i uniwersalność. Long występował jako defensive end, linebacker, a czasami nawet jako defensive tackle pod nieobecność kontuzjowanych kolegów.
W debiutanckim sezonie cztery razy powstrzymywał rozgrywających i był wybrany do drużyny najlepszych debiutantów sezonu 2008. Rok później Long miał pięć sacków, ale nie zawsze wychodził w pierwszym składzie Rams. W sezonie 2010 przeniósł się na bardziej naturalną dla siebie pozycję na prawej stronie linii defensywnej i bardzo na tym zyskał. Udało mu się zaliczyć 8,5 sacków, zdobył nagrodę Obrońcy Tygodnia po meczu z Chargers, a także był liderem NFL w ilości ataków na rozgrywającego i wymuszał na quarterbackach największą presję w lidze. Był pierwszym rezerwowym na pozycję liniowego do Pro Bowl. Sezon 2011 był najlepszych w dotychczasowej karierze Longa juniora. Zmienił numer z 72 na 91, taki sam, z jakim grał w NCAA. Być może dzięki temu udało mu się zatrzymywać rozgrywających 13 razy, z czego trzy razy w wygranym meczu przeciwko Saints. Za ten występ otrzymał nagrodę dla Obrońcy Tygodnia w NFL. Po raz drugi z rzędu był tylko na liście rezerwowej do Pro Bowl.
Chris Long często podkreślał, że ojciec jest jego sportowym idolem i chciałby osiągnąć tyle co on. W dzieciństwie często chodził na treningi Raiders i podpatrywał tatę na boisku. Póki co St. Louis Rams spisują się bardzo słabo, ale nowy zarząd i trener dają nadzieję na lepsze jutro w stanie Missouri. Może wtedy Long, tak jak ojciec, zdobędzie Super Bowl.
3. Buddy, Rex i Rob Ryan
Trzecie miejsce zajmują Buddy, Rex i Rob Ryan, wybitni trenerzy defensyw w NFL. Począwszy od Buddy'ego klan rodziny Ryanów słynie z niesamowitych umiejętności szkolenia formacji defensywnych NFL. Swoją wiedzę Buddy przekazał synom: Rexowi i Robowi.
James David "Buddy" Ryan urodził się w roku 1931 w małym miasteczku Fredrick w stanie Oklahoma. W latach 1952 - 1955 służył w armii Stanów Zjednoczonych podczas wojny koreańskiej. Później wrócił do USA, gdzie uczył się by zostać trenerem w NFL. Swoją pierwszą pracę dostał w New York Jets w roku 1968, gdzie miał być trenerem linii defensywnej. Stał się prawdziwym artystą w wykorzystywaniu "blitzu" i atakowaniu rozgrywającego. Jego strategia defensywna dała Jets wygraną w Super Bowl III przeciwko Colts. Obrona Jets pozwoliła rywalom na zdobycie tylko siedmiu punktów. W roku 1976 został trenerem linii defensywnej w Minnesota Vikings. Linia znana wówczas jako "Purple People Eaters" dominowała nad rywalami, a jej słynne motto "Meet at the quarterback" [Spotkajmy się na quarterbacku" - przyp. red.] przeszło do historii NFL. Dzięki pracy w Minnesocie Buddy Ryan dostał pierwszą pracę jako koordynator w Chicago.
Jako koordynator defensywy Bears Buddy Ryan wprowadził słynną 46 defense. Mając do dyspozycji takich obrońców jak Richard Dent i Mike Singletary, Ryan mógł swobodnie korzystać z 46 defense. Była to specyficzna taktyka obronna, w której obaj nominalni boczni linebackerzy stali po prawej stronie linii defensywnej, środkowy linebacker patrolował środek pola za plecami linowych, z lewej strony linii stał strong safety, a jedynym daleko cofniętym graczem był free safety. Obrona ustawiona w ten sposób skupiała się głównie na zatrzymaniu rozgrywającego. Ryan powiedział o tej taktyce: "By zatrzymać grę podaniami musisz naciskać rozgrywającego, niektóre ekipy robią to skutecznie samą linią, ale my nie jesteśmy aż tak dobrzy. Jeśli musimy naciskać ośmioma obrońcami, to będziemy, ale nie pozwolimy ofensywie nas pokonać."
Ryan zdobył podczas pobytu w Chiacago swoje drugie Super Bowl w sezonie 1985, po tym jak Bears mieli bilans 15-1. Buddy Ryan po finale został zniesiony do szatni na rękach obrońców Bears. Przez całą karierę trenerską w Chicago, Ryan kłócił się z ówczesnym trenerem Niedźwiedzi, Mike'iem Ditką. Ich rywalizacja doprowadziła do odejścia Ryana w roku 1986. Był bardzo rozchwytywany na rynku trenerów i ostatecznie podjął się pracy w Philadelphii. Kibice w Mieście Braterskiej Miłości od razu pokochali Ryana, który na pierwszej konferencji prasowej powiedział odważnie: "Macie zwycięzcę w mieście". Buddy Ryan odsunął od składu weterana Rona Jaworskiego i jego starterem na pozycji quarterbacka był Randall Cunningham. Ryan trenował Eagles przez pięć sezonów. Mimo dobrych wyników w sezonie regularnym Eagles pod jego wodzą nie wygrali meczu w playoffach. Po kilku latach przerwy Ryan wrócił najpierw na rok jako defensywny koordynator Houston Oilers, a później dwa lata trenował Arizona Cardinals.
Synowie bliźniacy Buddy'ego, Ryan i Rex również z sukcesami trenowali drużyny w NFL. Rob w latach 1994 - 1995 był szkoleniowcem secondary w Cardinals, kiedy trenerem drużyny był jego ojciec. Później na parę lat przeniósł się do NCAA, a w roku 2000 powrócił do NFL, by trenować linebackerów w New England Patriots. W sezonie 2001 zdobył Super Bowl, a jego defensywa słynęła z umiejętności zdobywania punktów po akcjach powrotnych po przechwytach i stratach. Dzięki udanej karierze w Nowej Anglii Rob Ryan dostał pracę jako koordyantor defensywy w Oakland. Mimo, że drużyna Raiders nie należała w tym czasie do czołówki NFL, to obrona Roba Ryana była statystycznie jedną z lepszych w NFL. W latach 2009 - 2010 Ryan pracował jako koordynator defensywy w Cleveland, a trenerem był Eric Mangini, dawny kolega ze sztabu szkoleniowego Patriots. Od sezonu 2011 Rob Ryan jest koordynatorem defensywy Dallas Cowboys.
Pewnie bardziej znanym z braci Ryanów jest trener New York Jets - Rex Ryan. Słynący z niewyparzonego języka trener jest jedną z barwniejszych postaci National Football League. Swoją pracę zaczynał jako asystent ojca w Arizonie w latach 1994 - 1995, a później dostał posadę jako trener linii defensywnej w Baltimore Ravens. Tam w sezonie 2000 zdobył Super Bowl, a pod swoimi skrzydłami miał takich dobrych graczy jak Sam Adams, Tony Siragussa czy Michael McCrary. Jego defensywa z sezonu 2000 była jedną z najlepszych w historii NFL. Pozwalała przeciwnikom na zdobycie średnio zaledwie 60,6 jardów dołem na mecz i 10,3 punktów na mecz. To rekordy w historii NFL. Po sezonie 2004 Ryan awansował na koordyantora defensywy w Baltimore, a formacja ta cały czas była jedną z najlepszych w NFL. Dobra praca dla Kruków pozwoliła Rexowi na angaż jako trener New York Jets. Swoją karierę rozpoczął od dwóch bardzo dobrych sezonów, dwa lata z rzędu awansując do finału AFC.
Ryan jest uwielbiany przez dziennikarzy, ponieważ jest chodzącą skarbnicą cytatów. Dodatkowo wzbudza kontrowersje swoimi słowami i zachowaniem. Rex Ryan kipi pewnością siebie. Przed sezonem 2010 zgodził się na nagrywanie programu Hard Knocks z udziałem Jets, a na autobusie drużyny kazał napisać "Soon to be champs" ["Wkrótce mistrzowie" - przyp. red.]. Kibice go uwielbiają, a zawodnicy Jets podkreślają, że kochają dla niego grać.
Klan Ryanów jest jednym trenerskim na tej liście. Zdecydowanie zasługują na miejsce na niej, ponieważ Buddy był jednym z najlepszych trenerów defensywnych w latach 70. i 80., a Rex i Rob są często wymieniani w czołówce trenerów obrony XXI wieku. Bliźniacy często podkreślają jak wiele zawdzięczają ojcu, a wyraz temu dają często stosując 46 defense, która jest już bardzo rzadko spotykana w NFL.
2. Archie, Cooper, Peyton i Eli Manning
Na miejscu drugim Manningowie, ojciec Archie i trzej synowie: Cooper, Peyton i Eli.
Archie Manning został wybrany z numerem 2. w Drafcie 1971 przez New Orleans Saints. Grał w barwach drużyny z Luizjany 10 lat, ale nie były to zbyt kolorowe lata dla Saint. Drużyna należało do najgorszych w NFL. W ciągu tych 10 lat Saints tylko raz nie zaliczyli ujemnego bilansu, ale nie była to wina Manninga. Jego karierę w NFL można określić jednym słowem: pechowa. Nigdy nie miał on dobrych blokujących, skrzydłowych czy biegaczy. Mimo wszystko udało mu się dwa razy zagrać w Pro Bowl. Po 10 latach w Nowym Orleanie Archie przeniósł się na dwa sezony do Houston Oilers i jeszcze na dwa do Minnesoty Vikings. Jest posiadaczem bardzo niechlubnego rekordu. Ma najniższy procent zwycięstw wśród rozgrywających, którzy minimum 100 razy wychodzili w pierwszym składzie. Jego bilans to zaledwie 35 zwycięstw, 101 porażek i 3 remisy. Archie Manning nigdy w karierze nie grał w drużynie, która zaliczyła dodatni bilans zwycięstw lub zagrała w playoffach.
Pocieszeniem dla Archiego Manninga może być fakt, że jest ojcem naprawdę wybitnych futbolistów, choć zapewne część z Was zdziwi obecność Coopera Manninga w tym zestawieniu. Cooper to najstarszy syn Archiego, były świetnie zapowiadający się skrzydłowy. Występował na uczelni Ole Miss, tak jak ojciec, ale już w wieku 19 lat zdiagnozowano u niego zwężenie kanału kręgowego. Doprowadziło to do zakończenia bardzo dobrze zapowiadającej się kariery w NCAA.
Drugim synem Archiego Manninga jest znany wszystkim Peyton, zawodnik którego nikomu nie trzeba przedstawiać. Wybrany z jedynką w Drafcie 1998 rozgrywający jest jednym z najlepszych w historii NFL. Ponadto Peyton wygrał Super Bowl XLI, a także poprowadził Colts do występu w Super Bowl XLIV. Jest jedynym w historii NFL czterokrotnym zdobywcą nagrody MVP, a Colts pod jego wodzą z przeciętnej drużyny przerodzili się w ikonę XXI wieku. Peyton Manning aż 11 razy wystąpił w Pro Bowl i pięć razy był wybierany do pierwszej drużyny All-Pro. Został uznany najlepszym graczem NFL pierwszej dekady XXI wieku, a także najmłodszym zawodnikiem, który uzyskał 50 tysięcy jardów w karierze. Po sezonie 2011, który w całości opuścił z powodu urazu szyi przeniósł się do Denver Broncos. Kiedy zakończy karierę z pewnością dostanie się do Hall Of Fame, a niektórzy już teraz uznają go za najlepszego quarterbacka w historii NFL. Peyton Manning stał się nie tylko legendą NFL, ale także ikoną popkultury i jednym z najbardziej rozpoznawalnych graczy w historii.
Najmłodszym synem Archiego jest obecny quarterback drużyny New York Giants, dwukrotny zwycięzca Super Bowl Eli Manning. Elisha Nelson Manning urodził się 3 stycznia 1981 i od dziecka wychowywał się trochę w cieniu starszych Coopera i Peytona. Często mówił, że chęć pokonania starszych braci motywowała go do ciągłego polepszania swojej gry. Eli zdecydował się na grę na uczelni Ole Miss, tej samej co jego ojciec. Przez całą karierę w NCAA mówiono o nim, że ma talent porównywalny do starszego o pięć lat Peytona i z pewnością zostanie wybrany w Drafcie bardzo wysoko. Rzeczywiście, został wybrany z numerem 1., ale wokół tego wyboru powstała niemała kontrowersja. Posiadaczami numeru byli San Diego Chargers, którzy wybrali najmłodszego syna Archiego. Eli zapowiedział jednak publicznie, że nie będzie grał dla Chargers, jeśli ci go wybiorą. Ostatecznie San Diego dokonało wymiany wyborów z Giants, którzy wzięli innego quarterbacka, Philipa Riversa. Dodatkowo nowojorczycy dołożyli wybory z pierwszej i trzeciej rundy Draftu.
Eli Manning zastąpił w Nowym Jorku Kurta Warnera. Jego sezon debiutancki okazał się słaby, Eli miał tylko sześć przyłożeń, dziewięć przechwytów i podawał ze skutecznością poniżej 50%. W sezonie 2005 poprawił już swoją grę i poprowadził Giants do bilansu 11-5, zwycięstwa w NFC East i występu w playoffach. Pod wodzą Manninga Giants stali się jedną z najlepszych drużyn w NFL. W sezonie 2007 zaskoczyli cały futbolowy świat, wygrywając w Super Bowl z niepokonanymi wcześniej New England Patriots, a Eli zamknął usta krytykom. Historia powtórzyła się cztery lata później. W sezonie 2011 Giants najpierw udało się awansować do playoffów dzięki wygranej nad Cowboys, a później pokonali wyżej notowanych rywali i zagrali w Super Bowl XLVI. Tam po raz kolejny na ich drodze stali Patriots, ale Manning i jego Giants drugi raz wygrali. Przed sezonem Manning powiedział o sobie, że należy do elity rozgrywających NFL. Jego wypowiedź kwitowano raczej uśmiechem politowania lub krytyką, ale swoją grą Eli pokazał, że się nie mylił. Był to jego najlepszy sezon w karierze. Rozgrywający Giants miał 4933 jardów górą i rekordowe 15 przyłożeń w czwartych kwartach meczów. W Super Bowl został wybrany MVP.
Manningowie zapewne przez wielu będą uznawani za najlepszą futbolową rodzinę w historii NFL, ale na mojej liście znaleźli się na drugim miejscu. Z pewnością Peyton będzie w przyszłości członkiem Hall Of Fame, a już wśród kibiców futbolu rozpoczęła się dyskusji o tym, czy Eli zasługuje po zakończeniu kariery na dołączenie do HoF. Mimo wszystko uznałem, że w historii NFL jest lepsza rodzina niż Manningowie.
1. Clay Sr., Clay Jr., Bruce, Clay III, Kevin, Casey i Jake Matthews
Na pierwszym miejscu swojej listy umieścił klan futbolowy Matthewsów. Są oni najliczniej reprezentowaną rodziną na tej liście, ale w parze z ilością idzie w tym przypadku też jakość.
Futbolowy szlak tej rodziny przetarł Clay Sr., który w latach 50. przez pięć sezonów występował w barwach San Francisco 49ers jako ofensywny liniowy. W NFL nie zrobił wielkiej kariery, ale zapoczątkował fantastyczną karierę swojej rodziny w tej lidze. Najstarszym synem Clay'a Sr. był Clay Jr., który grał w NFL przez 19 sezonów na pozycji linebackera. Po udanej karierze na uczelni USC został wybrany z numerem 12. przez Cleveland Browns w Drafcie 1978. Grając dla drużyny ze stanu Ohio cztery razy wystąpił w Pro Bowl oraz trzykrotnie był wybierany do drużyn All-Pro. Po sezonie przeniósł się do Atlanty Falcons, gdzie grał jeszcze cztery lata. Jest najstarszym zawodnikiem, który zanotował sacka. Miało to miejsce w sezonie 1996, a Clay miał 40 lat i 282 dni.
Najwybitniejszym jak dotąd przedstawicielem rodziny Matthews jest Bruce, brat Claya Jr. Tak jak on, zaczął swoją karierę na uczelni USC, gdzie był podstawowym liniowym i znajdował się w drużynach All-American. W Drafcie 1983 został wybrany wysoko, z numerem 9. przez Houston Oilers. Potrafił grać na każdej pozycji w linii ofensywnej, ale najczęściej jako guard lub środkowy linii. Bruce Matthews 14 razy wystąpił w Pro Bowl, co jest rekordem NFL, dziewięć razy znajdował się w pierwszej drużynie All-Pro, zagrał w 296 meczach z rzędu, co było rekordem NFL, aż pobił go Brett Favre. Całą karierę grał dla tej samej drużyny. Został wybrany przez Houston Oilers, którzy w sezonie 1997 przenieśli się do Tennesse, a później zmienili nazwę na Titans. Zakończył karierę po sezonie 2001. Raz w karierze zagrał w Super Bowl, ale jego Titans przegrali z Rams. Ciekawostką jest to, że jest jedynym graczem, który zagrał w ostatnim meczu Baltimore Colts na Memorial Stadium i w ostatnim meczu Baltimore Ravens na tym stadionie. W 2007 roku został włączony do Hall Of Fame. Obecnie jest trenerm linionwych w Tennesee Titans.
Kolejnym członkiem rodziny Matthews jest linebacker Green Bay Packers, Clay III, syn Claya Jr. Clay III również występował dla USC, tak jak jego ojciec i wujek. Od początku gry w NCAA wykazywał ogromny talent i niezwykłą szybkość jak na linebackera. Został wybrany w Drafcie w pierwszej rundzie przez Green Bay Packers w 2009 roku. Od początku kariery gra na bardzo wysokim poziomie. W każdym z trzech sezonów w NFL był wybierany do Pro Bowl, a w sezonie 2010 znalazł się w All-Pro i wygrał z Packersami Super Bowl. Poprzedni sezon był póki co najsłabszym statystycznie w wykonaniu Clay'a III. Pierwszy raz w karierze miał mniej niż 10 zatrzymań rozgrywającego, ale udało mu się zanotować aż trzy przechwyty. Jest obecnie jednym z lepszym obrońców całej ligi.
W NFL występują również Kevin Matthews i Casey Matthews. Kevin to syn Bruce'a i jest obecnie rezerwowym liniowym w Tennessee. Póki co wystąpił tylko w trzech meczach w NFL. Casey to brat Clay'a III i syn Clay'a Jr. który obecnie jest graczem Philadelphia Eagles. Po dobrych występach na uniwersytecie Oregon został wybrany w czwartej rundzie Draftu 2011. Wystąpił po raz pierwszy w wyjściowym składzie Eagles w meczu przeciwko Dolphins jako środkowy linebacker. Później grał na lewej stronie i łącznie był starterem w trzech meczach sezonu 2011. Miał jedno zatrzymanie rozgrywającego i 37 razy powstrzymywał rywali. W NCAA występuje jeszcze Jake Matthews, syn Bruce'a. Jest podstawowym offensive tackle drużyny Texas A&M. Występuje tam od roku 2010 i mówi się, że jeśli zdecyduje się przystąpić do Draftu 2013 lub 2014 to będzie jednym z lepszych OT w całym naborze. Zdecydowanie jest bardziej utalentowany niż brat Kevin, a być może nawiąże do osiągnięć ojca.
Sklasyfikowałem tę rodzinę na pierwszym miejscu, ponieważ nie dość, że ma najwięcej przedstawicieli, to są oni bardzo dobrzy. Bruce Matthews jest członkiem Hall Of Fame, ale wielu ekspertów uważa, że Clay Jr. zasługuje na nominację. Ponadto Clay III obecnie jednym z najlepszych obrońców NFL i ma fantastyczny początek kariery. Ciekawe jest też to, jak potoczą się losy młodszych przedstawicieli tej rodziny. Jeśli powtórzy sukcesy swoich ojców i wujków, to rodzina Matthews długo nie odda pierwszego miejsca tego typu list.
W ostatniej chwili na liście nie znaleźli się: Don, Matt i Tim Hasselbeck, Bob i Brian Griese
źródła zdjęć: fanpix.net / fdileague.com / newsvirginian.com / 1click.indiatimes.com / thephatguyknows.com / eaglesgab.com
