5. Super Bowl XXV New York Giants - Buffalo Bills 20:19
Mecz przeszedł do historii jako "Wide Right", ponieważ ostatni field goal Buffalo Bills mógł dać im zwycięstwo w Super Bowl, jednak piłka minęła bramkę z prawej strony. Porażka Bills zapoczątkowała serię 4 z rzędu porażek tej drużyny w Super Bowl. Jest to jedyny w historii mecz o mistrzostwo NFL rozstrzygnięty jednym punktem. Spotkanie było zapowiadane jako pojedynek dwóch przeciwieństw. Giants dysponowali drugą defensywą NFL, a formacją dowodził Lawrence Taylor. Buffalo słynęło z tzw. "K-Gun Offense" często grając "no-huddle". Quarterback Jim Kelly miał najwyższy rating w NFL i tylko 9 przechwytów. Faworytami byli gracze z Buffalo, tym bardziej, że w meczu musiał grać rezerwowy quarterback Giants - Jeff Hostetler.
By zneutralizować szybką ofensywę Bills, Nowojorczycy nastawili się na długie utrzymywanie się przy piłce, grę dołem i kontrolowanie zegara. Ustanowili rekord posiadania piłki przez drużynę w Super Bowl (40:33 minut). W drugiej kwarcie, po safety Bruce'a Smitha, Bills wyszli na prowadzenie 12:3. Giants zaczęli odrabiać straty. Najpierw Hostetler podał do Bakera na 14 jardów, a na początku trzeciej kwarty w end zone zameldował się runnig back Giants - Ottis Anderson, późniejszy MVP spotkania. Giants rozpoczęli ostatnią kwartę prowadząc 17:13. Jednak już pierwszym zagraniu czwartej kwarty Thurman Thomas z Buffalo przebiegł 31 jardów i zdobył touchdown. Niedługo później Giants odpowiedzieli field goalem i wyszli na jednopunktowe prowadzenie.
Jednak ostatnie słowo mogło należeć do Bills. Scott Norwood ustawił piłkę 47 jardów od bramki na 8 sekund przed końcem meczu. Norwood nigdy nie dysponował silnym kopnięciem, a 47 jardów uznawane było za szczyt jego zasięgu. Dzisiaj z taką nogą z pewnością nie znalazłby miejsca w NFL. Pomimo tego, field goal miał odpowiedni zasięg, ale piłka minęła bramkę o mniej niż jard z prawej strony.
MVP został Ottis Anderson, notując 102 jardy dołem i touchdown. Running back Thurman Thomas uzyskał rekordowe dla przegrywającego 135 jardów dołem, złapał 5 podań na 55 jardów i jeden touchdown. Rezerwowy Jeff Hostetler podawał ze skutecznością 20/32 i miał jedno podanie na przyłożenie. Było to pierwsze Super Bowl, w którym żadna drużyna nie zaliczyła straty.
Mecz został też zapamiętany z powodu wyjątkowego wykonaniu hymnu. Whitney Houston zaśpiewała go w taki sposób, że fani sprawili jej owacje na stojąco. Super Bowl pokrywało się wtedy z amerykańską wojną w Zatoce Perskiej, dlatego odbywał się w bardzo patriotycznej atmosferze. Wykonanie hymnu przez Whitney Houston doczekało się nawet własnego teledysku i miejsca na amerykańskiej liście przebojów Billboard Hot 100.
4. Super Bowl XLII New Engalnd Patriots - New York Giants 14:17
Na miejscu czwartym finał sprzed czterech lat, Super Bowl XLII z Phoenix. Podobnie jak w tym roku, rywalizowały w nim drużyny New England Patriots i New York Giants. Wielkimi faworytami spotkania byli zawodnicy z Nowej Anglii. Patriots w sezonie regularnym nie przegrali żadnego meczu, Tom Brady uzyskał rekordowe 50 przyłożeń. 24 z nich złapał Randy Moss, co również jest rekordem NFL. Patriots uzyskali 589 punktów w sezonie regularnym, co dawało średnią 36,8 punktów na mecz, kolejny rekord NFL. Ekipa z Gillette Stadium dysponowała też całkiem dobrą formacją obronną. Vince Wilfork, Mike Vrabel i Asante Samuel zostali wybrani do Pro Bowl.
Giants rozpoczęli tamten sezon przeciętnie, dopiero wygrywając w końcówce sezonu zapewnili sobie grę w playoffach. Dobrze grała linia defensywna Giants - trio Osi Umenyiora, Michael Starahan i Justin Tuck mieli razem 32 sacki. Eli Manning rozpoczął sezon słabo, co prowadziło nawet do dyskusji, czy jest on jednym z najgorszych wyborów z numerem 1 w Drafcie w historii. Jednak Giants pod jego wodzą w playoffach wyeliminowali Tampa Bay, Dallas i Green Bay, wygrywając każdy z tych meczów na wyjeździe.
Obie drużyny spotkały się ze sobą w ostatniej kolejce sezonu regularnego. Wtedy w meczu padło aż 73 punkty. W Super Bowl obie ekipy grały bardziej zachowawczo. Giants zdobyli pierwsze punkty po najdłuższej serii ofensywnej w historii Super Bowl. Zajęła ona 9 minut i 59 sekund i zakończyło ją celne kopnięcie Lawrenca Tynesa z 32 jardów. Patriots także odpowiedzieli długą serią zagrań ofensywnych. Brady i biegacz Maroney grali bardzo dobrze, a ten drugi zakończył drive 1-jardowym biegiem do end zone. W pierwszym posiadaniu w drugiej kwarcie Eli Manning najpierw wykonał ładne podanie do Amani Toomera na 38 jardów, ale już trzy zagrania później jego podania nie złapał skrzydłowy Smith, a odbitą piłkę przechwycił cornerback Patriots Ellis Hobbs.
Trzecia kwarta nie przyniosła żadnych punktów. Mecz rozkręcił się w czwartej kwarcie meczu. W pierwszym posiadaniu piłki Eli Manning najpierw podał na 45 jardów do Kevina Bossa, a parę zagrań później 17-jardowe podanie do Smitha pozwoliło przejść trzecią próbę. Seria zakończyła się po 7 zagraniach, ostatnim było 5-jardowe podanie do Davida Tyree. Giants wyszli na prowadzenie 10:7.
Kilka minut później piłkę mieli New England Patriots. Do końca meczu było niecałe osiem minut. Tom Brady, Wes Welker i Randy Moss konsekwentnie zdobywali duże ilości jardów i Patriots przesuwali się w stronę end zone. Po podaniu na 11 jardów do Mossa i na 12 jardów do Kevina Faulka, Patriots znaleźli się 6 jardów od end zone. Po dwóch nieudanych podaniach, przy trzeciej próbie, cornerback Corey Webster poślizgnął się, dzięki czemu Moss niepilnowany w end zone złapał piłkę i wyprowadził Patriots na prowadzenie 14:10. Do końca meczu zostało 2 minuty i 42 sekundy.
Po akcji powrotnej New York Giants rozpoczęli swoje posiadanie na linii 17 jardów od własnego end zone. Eli Manning wykonał dwa celne podania do Toomera na 20 jardów. Chwilę później Brandon Jacobs przy czwartej próbie zyskał dwa jardy, co podtrzymało serię. Dwa zagrania później Giants mieli dużo szczęścia. Niecelne podanie Manninga odbiło się od rąk cornerbacka Asante Samuela. Gdyby Patriots przechwycili to podanie, to byłoby po meczu. Następne zagranie przeszło do historii NFL. Widział je chyba każdy kibic. Eli Manning został otoczony przez obrońców Patriots. Dwóch trzymało go za koszulkę, ale Manning jakimś cudem uwolnił się z ich rąk i rzucił desperackie podanie w środek boiska. David Tyree i safety Rodney Harrison wyskoczyli po piłkę. Tyree wyskoczył wyżej, złapał piłkę jedną ręką, a opadając przycisnął piłkę do kasku, dzięki czemu utrzymał nad nią kontrolę. Podanie liczyło 32 jardy, a Giants kontynuowali swoją serię. Trzy zagrania później Giants zyskali pierwszą próbę w sytuacji 3rd & 11. W następnym zagraniu Manning podał do Plaxico Burressa w end zone, a Giants wyszli na prowadzenie 17:14 na 35 sekund przed końcem meczu.
New York Giants dokonali czegoś niemal niemożliwego. Patriots nie stali się jedyną niepokonaną drużyną od czasu wprowadzenia 16-meczowego sezonu regularnego. Jest to jedna z największych niespodzianek w historii NFL.
3. Super Bowl XXXVIII New England Patriots - Carolina Panthers 32:29
Kolejny na tej liście finał z udziałem New England Patriots. W Super Bowl XXXVIII, kończącym sezon 2003 na Reliant Stadium w Houston spotkały się drużyny New England Patriots i Carolina Panthers. Szczególnie obecność tej drugiej drużyny mogła dziwić, jako że została założona w 1995 roku, a dwa lata wcześniej Pantery zakończyły sezon z bilansem 1-15. Pod wodzą trenera Johna Foxa udało się odbudować drużynę w oparciu o takich zawodników jak rozgrywający Jake Delhomme, biegacz Stephen Davis i skrzydłowy Steve Smith. Obroną dowodziła linia złożona z Juliusa Peppersa, Mike'a Ruckera i Krisa Jenkinsa. Panthers słynęli z meczów trzymających w napięciu do samego końca, dlatego nadano im określenie "The Cardiac Cats". W playoffach Panthers pokonali Cowboys w Wild-Card Round, Rams w Divisional Round po bardzo dobrym meczu zakończonym dopiero w drugiej dogrywce, a w finale NFC w pokonanym polu zostawili Eagles.
Patriots byli drużyną bardziej doświadczoną na tym szczeblu rozgrywek. Dwa lata wcześniej niespodziewanie pokonali St. Louis Rams w Super Bowl XXXVII. Po rozpoczęciu sezonu 2003 bilansem 2-2 drużyna z New England wygrała pozostałe 12 meczów w sezonie regularnym. W playoffach najpierw pokonali Tennessee Titans, w meczu w którym temperatura spadała do prawie -20 stopni Celsjusza, a w finale AFC ulegli im Colts. Świetnie zagrała wtedy obrona Patriots, przechwytując cztery podania Peytona Manninga, notując cztery sacki i safety.
Ofensywa drużyny z Nowej Anglii dowodzona była przez Toma Brady'ego, ale w tamtym sezonie prawdziwą siłą Patriots była obrona. Defensywny liniowy Richard Seymour, cornerback Ty Law i linebaker Willie McGinest wystąpili w Pro Bowl. Ponadto wyróżniającymi się graczami byli linebackerzy Vrabel i Bruschi.
Faworytami meczu byli Patriots. Jeśli ktoś przegapił większą część pierwszej połowy meczu to właściwie niewiele stracił. Pierwsze punkty padły po 26 minutach i 55 sekundach, co jest rekordem Super Bowl. Jednak zaraz potem nastąpiła prawdziwa wymiana ciosów. Wynik otworzyli Patriots po podaniu Brady'ego do Deiona Brancha. Panthers odpowiedzieli bardzo szybko. Serię ofensywną zakończyło 39-jardowe podanie Delhomme'a do Smitha na 1:07 minuty przed końcem połowy. Brady odpowiedział błyskawicznie. Seria zajęła mu tylko 6 zagrań, podczas których przebył 78 jardów. Ostatnim zagraniem było 5-jardowe podanie do Davida Givensa. Na zegarze zostało 18 sekund. Formacja specjalna drużyny z New England chciała zapobiec akcji powrotnej, więc wykonała tzw. "squib kick", niskie kopnięcie, po którym piłka odbija się od murawy. Panthers szybko podnieśli piłkę i 12-jardowa akcja powrotna ustawiła ich w dobrej pozycji do wykonania kopnięcia. John Kasay trafił z 50 jardów, a wynik po pierwszej połowie wynosił 14:10 dla Patriots.
Trzecia kwarta przypominała początek meczu. Nie padły w niej żadne punkty. Jednak już na początku czwartej kwarty Patriots zdobyli przyłożenie. Antowain Smith zamienił swój krótki bieg na touchdown, co zwiększyło prowadzenie do stanu 21:10. To przyłożenie rozpoczęło rekordową jak na Super Bowl kwartę. Obie drużyny zdobyły w niej w sumie 37 punktów. Panthers walczyli o zmniejszenie różnicy i już w następnym posiadaniu piłki DeShaun Foster, rezerwowy biegacz Panthers, zdobył przyłożenie po 33-jardowym biegu. Drużynie ze stanu Carolina nie udało się zdobyć dwóch punktów po przyłożeniu i Panthers przegrywali pięcioma punktami. Po odzyskaniu piłki przez ofensywę Patriots kibice byli świadkami kolejnej serii zagrań. Tym razem ekipa z New England miała mniej szczęścia, bo ostatnie podanie w end zone przechwyciła obrona Panthers. Wtedy Delhomme wykonał najdłuższe zagranie z line of scrimmage w historii Super Bowl. Było to 85-jardowe podanie do skrzydłowego Muhammada. Panthers po raz kolejny próbowali zdobyć dwa punkty, ale znowu im się nie udało. Mimo tego wyszli na pierwsze prowadzenie w tym meczu 22:21.
Patriots chcieli szybko odpowiedzieć. Kolejną długą serię zagrań Brady'ego i spółki zakończyło 1-jardowe podanie do Mike'a Vrabela. Nominalny linebacker drużyny Patriotów został ustawiony jako tight end, a jego dobre warunki fizyczne przydały się w end zone. Patriots postanowili spróbować zdobyć dwa punkty i udało im się. Zdobył je Kevin Faulk, biegacz. Mimo ponad 1000 jardów zdobytych po biegach i chwytach, były to jego pierwsze punkty w całym sezonie 2003. Do końca meczu pozostawały niecałe trzy minuty, Panthers musieli odpowiedzieć. Delhomme swoimi podaniami na kolejno 7, 19 i 31 jardów przesunął ofensywę blisko end zone. Chwilę później jego 12-jardowe podanie złapał weteran, skrzydłowy Ricky Proehl i stan meczu wyrównał się. Do końca pozostawało już tylko 1:08 minuty.
Wydawało się, że jest zbyt mało czasu dla Patriots, by zdobyć punkty. John Kasay odkopywał piłkę, a formacja specjalna New England szykowała się na akcję powrotną. Jednak piłka wylądowała za linią boczną, co według zasad NFL dawało drużynie odbierającej piłkę na linii 40 jardów od własnego end zone. Kibice Panthers byli zrozpaczeni, a Patriots liczyli, że uda im się zdobyć zwycięskie kopnięcie. Przy trzeciej próbie, gdzie do przejścia były trzy jardy, Brady podał do Brancha, a ten uzyskał aż 17 jardów. W następnym zagraniu kopacz Adam Vinatieri celnie trafił z 41 jardów, dając Patriots zwycięstwo 32:29.
Vinatieri został pierwszym kopaczem, który dwa razy kopnął zwycięskiego field goala w Super Bowl. Brady zdobył tytuł MVP meczu. Podawał ze skutecznością 32/48 na sumę 354 jardów. Miał trzy przyłożenia i przechwyt. Dobry mecz zagrał Jake Delhomme. Zdobył swoimi podaniami 323 jardy i miał trzy przyłożenia.
2. Super Bowl XXXIV Tennessee Titans - St. Louis Rams 16:23
Miejsce drugie to finał rozegrany w Atlancie, kończący sezon 1999 w NFL. Na przeciwko siebie stanęły ekipy Tennessee Titans oraz St. Louis Rams. Występ tych drugich jeszcze rok wcześniej zdziwiłby każdego kibica. Rams zakończyli sezon 1998 z bilansem 4-12. Na dodatek przed rozpoczęciem nowego sezonu rozgrywający Trent Green odniósł kontuzję, która wyeliminowała go z gry na cały rok. Jego miejsce zajął rezerwowy Kurt Warner, który w latach 1995-97 grał w Arena Football League, a przedtem był pracownikiem sklepu spożywczego w Cedar Falls, w stanie Iowa. Warner zaszokował futbolowy świat w sezonie 1999. Wygrał nagrodę MVP, podawał na sumę 4353 jardów, miał 41 przyłożeń, a ofensywa Rams zyskała przydomek "The Greatest Show On Turf" z racji wielu zdobywanych punktów i widowiskowej gry. Wielkim postaciami ówczesnych Rams był także przyszły Hall Of Famer biegacz Marshall Faulk, który w sezonie 1999 miał ponad 1000 jardów po chwytach oraz ponad 1000 jardów przebiegniętych z piłką. Ważną rolę spełniał duet skrzydłowych Isaac Bruce i Torry Holt.
Titans wystąpili w Super Bowl po raz pierwszy w swojej historii. W ofensywie wyróżniali się rozgrywający Steve McNair, biegacz Eddie George i przyszły członek Hall Of Fame, tackle Bruce Matthews. W obronie królował ówczesny debiutant Javon Kearse. Kearse wygrał nagrodę Debiutanta Roku, notując 14,5 sacka i wymuszając aż 10 start. W drodze do finału Titans najpierw wyeliminowali Bills w meczu, który przeszedł do historii jako "Music City Miracle", jego opis znajdziecie czytając mój poprzedni artykuł z cyklu Top 5. Później Titans pokonali Colts prowadzanych wówczas przez drugoroczniaka, Peytona Manninga. W finale AFC Titans gładko zwyciężyli z Jacksonville Jaguars 33:14.
Droga St. Louis do Super Bowl rozpoczęła się od Divisional Round. Tam Rams pokonali Minnesotę Vikings 49:37. Był to bardzo emocjonujący mecz, choć do przerwy prowadzili Vikings 17:14. W finale NFC Rams musieli mierzyć się z Tampa Bay Buccaneers. Mecz zapowiadany jako stracie dobrej ofensywy Rams z jeszcze lepszą obroną Bucs. Mecz zakończył się niskim wynikiem 11:6 dla Rams.
Do przerwy niewiele się działo. Rams świetnie grali górą, ale tylko do czasu gdy znajdowali się w red zone przeciwnika. Każda z czterech ich serii ofensywnych kończyła się krótkim kopnięciem z pola. Kopacz Jeff Wilkins nie trafił tylko jednego z nich, więc na przerwę Rams schodzili z prowadzeniem 9:0. Mecz rozkręcił się zdecydowanie w drugiej połowie.
Titans prowadzili całkiem udaną serię zagrań na początku trzeciej kwarty, ale kopnięcie Ala Del Greco zostało zablokowane przez formację specjalną St. Louis. Po odzyskaniu piłki Rams kontynuowali dobrą grę górą. 68-jardową serię zakończyło podanie do Torry'ego Holta, który zdobył touchdown. Rams zwiększyli przewagę do stanu 16:0. Titans nie zamierzali się poddawać. Najpierw niezłą akcję powrotną przeprowadził Derrick Mason, a potem głównie za sprawą Eddiego George'a Tennessee znalazło się 30 jardów od end zone. Wtedy Steve McNair popisał się akcją biegową na 23 jardy, a Rams zatrzymali go dopiero dwa jardy od end zone. Dwa zagrania później Eddie George zdobył sześć punktów dla swojej drużyny. Titans starali się zdobyć dwa punkty, ale im się to nie udało.
Pierwsze punkty w meczu podbudowały Tennessee. W następnym posiadaniu zmusili Rams do puntu, a McNair poprowadził kolejny udany drive. Tym razem była to długa, niemal 80-jardowa seria, którą także zakończył krótki bieg George'a do end zone. Przewaga Rams stopniała do trzech punktów. Titans byli zmobilizowani jak nigdy, po raz kolejny udało im się powstrzymać serię St. Louis i ci musieli puntować. Seria Tennessee była krótka, ale zapewniła im trzy punkty po 43-jardowym kopnięciu z pola. 16 punktów starty zostało odrobione, co było rekordem Super Bowl.
Do końca spotkania zostawało tylko 2:12 minuty. Rams ponownie mieli piłkę w posiadaniu. Kurt Warner już w pierwszym zagraniu rzucił długie podanie do Isaaca Bruce'a, który przebiegł całe boisko i zdobył 73-jardowy touchdown. St. Louis odzyskało prowadzenie na mniej niż dwie minuty przed końcem. Titans musieli rozpoczynać swoje posiadanie 12 jardów od własnego end zone. McNair zaczął od dwóch celnych podań na odpowiednio 9 i 7 jardów. Chwilę później podczas powstrzymywania McNaira obrońca Rams chwycił go za kask. Przesunęło to ich o 15 jardów do przodu. Tennessee Titans kroczyli ku end zone, a czas uciekał.
Będąc 10 jardów od end zone wykorzystali swój ostatni czas i mieli ostatnią szansę na zdobycie wyrównującego przyłożenia. Na zegarze było 6 sekund. Ofensywa powróciła na boisko, a zagranie przeszło do historii NFL. McNair podał do Kevina Dysona, który ściął do środka pola i wydawało się, że nie jest pilnowany w drodze do end zone. Jednak w ostatniej chwili linebacker Mike Jones zauważył Dysona, odwrócił się i zatrzymał go dokładnie jeden jard przed linią. Zagranie zostało nazwane po prostu "The Tackle", a cały mecz przeszedł do historii jako "One Yard Short".
MVP meczu został Kurt Warner, który ustanowił rekord ilości jardów w Super Bowl. Miał ich aż 414. Po meczu wielu zachwycało się historią niczym z bajki o Kopicuszku, ale Warner spokojnie stwierdził - Ludziom wydaje się, że to pierwszy sezon, w którym miałem piłkę w rękach, nie zdają sobie sprawy, że robiłem to od lat, ale nie na tym poziomie, bo nie dostałem szansy. Jasne, zdarzały się trudne czasy, ale nie siedzę i nie myślę sobie 'Wow, jeszcze parę lat temu pracowałem w spożywczaku, a teraz patrzcie na mnie'. (...) Szczęście nie miało nic do tego.
1. Super Bowl XLIII Arizona Cardinals - Pittsburgh Steelers 23:27
Na miejscu pierwszym umieściłem Super Bowl XLIII sprzed 3 lat, mecz w Tampa Bay. Jest to kolejny finał na tej liście z udziałem Kurta Warnera, tym razem jako quarterbacka Cardinals.
Steelers byli faworytami tego spotkania. Zakończyli sezon regularny bilansem 12-4, ponadto trzy lata wcześniej grali w Super Bowl. Drużyna z Pittsburgha miała w sezonie 2008 najlepszą obronę całej ligi. W jej szeregach grał ówczesny zdobywca nagrody Obrońcy Roku w NFL, James Harrison. Ponadto wyróżnić trzeba liniowego Aarona Smitha, linebackerów Woodleya (11,5 sacków), Farriora (133 zatrzymania) i safety Troya Polamalu (7 przechwytów). W ofensywie rządził rozgrywający Ben Roethlisberger. Steelers dysponowali świetnym duetem skrzydłowych - Hinesem Wardem i Santonio Holmesem. Trener Mike Tomlin został w tamtym sezonie uznany Trenerem Roku w NFL.
Cardinals zakończyli sezon bilansem 9-7 pod wodzą trenera Whisenhunta, byłego koordynatora ofensywy w Pittsburghu. Ekipa z Phoenix była drugą w historii Super Bowl drużyną z bilansem 9-7. Po dobrej grze w St. Louis Rams kariera Warnera przestała się dobrze układać. Kontuzja z sezonu 2002 i utrata miejsca w pierwszym składzie rok później zmusiły go do opuszczania miasta. Po krótkim pobycie w New York Giants, Warner odnalazł się w Arizonie. W sezonie 2008 doświadczony rozgrywający zaliczył 4583 jardów i 30 przyłożeń. W drużynie Cardinals miał do dyspozycji trio skrzydłowych Fitzgerald, Boldin, Breaston. Każdy z nich w tamtym sezonie przekroczył granicę 1000 jardów. Dzięki nim ofensywa Ariozny była czwarta w National Football League.
Cardinals w drodze do Super Bowl eliminowali Falcons, Panthers i Eagles. Larry Fitzgerald złapał w tych meczach 23 podania na sumę 419 jardów i miał 5 przyłożeń. W playoffach dobrze grała obrona drużyny z Phoenix. Aż 12 razy zmuszali przeciwników do straty po przechwycie lub po fumble. Steelers w drodze do finału pokonywali San Diego i Baltimore.
Mecz dobrze rozpoczęli Steelers. Po udanej grze w ofensywie dotarli na 1 jard od end zone rywali. Roethlisberger wykonał akcję biegową i wydawało się, że zdobył touchdown. Jednak challenge Ariozny wykazał, że przyłożenia nie było i Pittsburgh wykonał kopnięcie z gry. Później Steelers zmusili Cardinals do puntu, odzyskali piłkę i po kilku zagraniach udało im się zdobyć przyłożenie. Gary Russell popisał się 1-jardowym biegiem i podwyższył rezultat na 10:0. Cardinals pozbierali się w połowie drugiej kwarty. Warner 45-jardowym podaniem do Anquana Boldina przesunął ofensywę na jeden jard od end zone. W następnym zagraniu Warner najpierw o mało co nie upadł, ale odzyskał równowagę i podał do Bena Patricka, który złapał piłkę i dał swojej drużynie pierwsze punkty w meczu.
Po wymianie puntów i dobrej grze obronnej obu ekip piłkę znów mieli Cardinals. Warner znowu dobrze rozdzielał podania i po siedmiu zagrywkach drużyna z Arizony znalazła się jeden jard od end zone. Wtedy nastąpił jeden z pamiętnych momentów tego meczu. 18 sekund przed końcem połowy podanie Warnera na linii przejął James Harrison i po akcji powrotnej o długości stu jardów zdobył touchdown. Do przerwy prowadzili Steelers 17:7.
Trzecia kwarta przyniosła tylko jedno kopnięcie z gry dla Steelers, ale prawdziwe emocji czekały w ostatniej odsłonie meczu. Pierwsze punkty w niej zdobyli gracze Cardinals. Podanie Kurta Warnera złapał Larry Fitzgerald, co zapoczątkowało pościg drużyny z Arizony. Po świetnym puncie Grahama Steelers znaleźli się jeden jard od własnego end zone. Roethlisberger podał celnie do Holmesa, ale ofensywny liniowy Juston Hartwig przytrzymywał obrońcę Cardinals w end zone. Sędziowie przyznali safety i dwa punkty na konto Arizona Cardinals, to dało wynik 20:16 dla Steelers. Po safety piłka trafiła do rąk drużyny, która zdobyła dwa punkty. Cardinals kontynuowali dobrą grę i już w drugim zagraniu Larry Fitzgerald po złapaniu piłki minął obrońców Pittsburgha i zaliczył 64-jardowe przyłożenie. Cardinals wyszli na swoje pierwsze prowadzenie w tym meczu, 23:20.
Steelers mieli do przejścia 78 jardów, nie mieli już przerw i na zegarze zostało tylko 2:37 do końca meczu. Już w pierwszym zagraniu linia ofensywna przytrzymywała obronę, więc sędziowie cofnęli Steelers o 10 jardów. Roethlisberger zaczął od dwóch celnych podań do Holmesa, potem rzucił 11-jardowe podanie do Nate'a Washingtona i sam przebiegł 4 jardy. Następnym zagraniem było 40-jardowe podanie do Holmesa, a Steelers znaleźli się 6 jardów od end zone. Dwa zagrania później padło zwycięskie przyłożenie. Big Ben podał w lewy róg end zone, a tam Santonio Holmes złapał piłkę i udało mu się utrzymać obie stopy w end zone. Powtórka sędziowska pokazała, że touchdown został zdobyty prawidłowo i Steelers wygrali mecz 27:23.
Tą wygraną Pittsburgh Steelers stali się jedyną drużyną z sześcioma zwycięstwami w Super Bowl. MVP meczu został Santonio Holmes. Akcja Harrisona jest najdłuższą akcją w historii Super Bowl. 377 jardów Warnera w tym meczu dało drugi wynik w historii Super Bowl, zaraz za jego wynikiem z Super Bowl XXXIV. Co ciekawe, Warner jest także posiadaczem trzeciego wyniku, z Super Bowl XXXVI, kiedy Rams przegrali z Patriots.
W ostatniej chwili na liście nie znalazły się: Super Bowl XXIII (San Francisco - Cincinnati 20:16), Super Bowl XXXII (Denver - Green Bay 31:24)
