Maj 1989r. Dwukrotny zdobywca Super Bowl stoi przed Podkomitetem Senatu do spraw Edukacji. Po tylu latach udawania i ukrywania swojej tajemnicy przed żoną, dziećmi i całym światem, Manley wreszcie zrzuci z siebie największy ciężar. Przez jedną chwilę, zdecydowanie dłuższą, niż snap, Manley przeżywa największe katusze. Nie sposób powstrzymać drżenie rąk. W końcu wydusza z siebie swój sekret, przed milionami telewidzów.
Tzw. funkcjonalna niepiśmienność (umiejętności czytania i pisania na poziomie niezdolnym do wykonywania rzeczy podstawowych) objawiła się u Dextera Manleya w drugiej klasie. Chłopiec oblał 19 przedmiotów i musiał powtarzać rok. Z tego też powodu nie miał łatwego życia w szkole. Inni uczniowie na każdym kroku dawali mi do zrozumienia, że jest „głupim, wielkim manekinem”. Poniżany, już pierwszego dnia szkoły nie wytrzymał. Manley przycisnął nauczycielkę do tablicy. – Byłem sfrustrowany, nie chciałem tam być. Później czułem zawstydzenie z powodu tego, co zrobiłem – wyznał po latach Manley.
Problemy dyscyplinarne odwróciły uwagę chłopca od prawdziwie palącej kwestii. Szkoła nie miała wystarczającej ilości pieniędzy, żeby zdiagnozować chłopca (miał kiepską pamięć słuchową – z ang. poor auditory memory – powodującą niezdolność do nauki czytania metodami fonicznymi. Studenci z tym schorzeniem są zdolni do powtórzenia tylko niewielkiej części przed chwilą co usłyszanego wykładu). Przenoszony z klasy do klasy, przechodził przez kolejne lata szkolnej edukacji. Pomimo umiejętności czytania na poziomie siedmiolatka.
Poza boiskowa gra
Manley doskonale ukrywał brak podstawowych umiejętności. W szkole średniej i na Oklahoma State University, Manley obierał zawszę tę samą taktykę. Od pierwszego dnia zajęć liczył na współczucie wykładowców. – Musiałem to robić – wspomina Manley. – Mogę się założyć, ze wiedzieli o moim problemie. Prosili mnie o wykonanie różnych zadań, a ja nie potrafiłem im sprostać. Jednakże, zawsze chodziłem na zajęcia. Siadałem w środku i pierwszym rzędzie klasy. Zawsze byłem przyjacielem nauczycieli.
W walce ze swoją słabością Dexterowi pomagał futbol. Manley był jednym z najlepszych zawodników, jakich kiedykolwiek miał uniwersytet. – Futbol trzymał mnie z dala od kłopotów – twierdzi Manley – Nie wiem co by się stało ze mną bez futbolu. Ludzie tacy jak ja są martwi, niepoczytalni lub siedzą w więzieniu, ponieważ bez umiejętności czytania nie mają wiedzy o niczym. Frustracja narasta, a to prowadzi do kradzieży, picia i narkomanii.
Manley grał nie tylko przed nauczycielami. Każdego dnia prosił swoją żonę Glindę, o przeczytanie na głos artykułów prasowych na swój temat. Każdego dnia powtarzał jak mantrę to samo: „jestem zmęczony kochanie”. To nie było najgorsze. Dexter Mantley nie potrafił przeczytać bajki na dobranoc swoim dzieciom. – Naprawdę chciałem przeczytać im bajkę. Ta sytuacja wykańczała mnie od środka.
Na treningach było podobnie. Codzienna gra i walka o zachowanie swojej tajemnicy. Manley na ćwiczenia przychodził z egzemplarzem Wall Street Journal pod pachą. Siadał w kącie i udawał, że czyta. W restauracji zamawiał jako ostatni. Zawsze to samo, co inni.
Postanowienie
Dexter Manley był jak domek z kart. Chwiejna konstrukcja musiała w końcu runąć. Zaczął pić na umór. W końcu Manley zapisał się na trzydziestodniową kurację do ośrodka Hazelden Foundation, działającego przeciw alkoholizmowi i narkomanii. Właśnie tam, w Minneapolis, Manley przeżył jedno z dwóch zdarzeń, które miało odmienić jego życie. – Próbowałem napisać list do żony. Nie potrafiłem tego zrobić. Załamałem się i zacząłem płakać. Jak mogłem ukończyć szkołę nie potrafiąc pisać? Przypominałem sobie to wszystko. Bolało.
Następny przełomowy moment nastąpił 18 listopada 1985r. Linebacker New York Giants Lawrence Taylor, powalił na ziemię rozgrywającego Redskins Joe Theismanna. Quarterback Czerwonoskórych doznał złamania wieloodłamowego prawej nogi. To był koniec kariery Theismanna i początek lepszego życia dla Manleya. Nie potrafił czytać i pisać. Co się stanie, jeśli on też w drastyczny sposób zakończy karierę? Dexter postanowił wrócić do szkoły.
Po zakończeniu sezonu Manley zapisał się do szkoły wieczorowej w Waszyngtonie. Tam spotkał nauczycielkę Sarę Hines, która zdiagnozowała schorzenie futbolisty i pomogła mu przejść przez tak prosty dla wielu elementarz. – Kiedy Dexter przyszedł do szkoły 3 lata temu, czytał na poziomie siedmiolatka – wspominała w 1989r. Hines. – Teraz potrafi przeczytać wszystko.
Niedługo później Manley został wice prezydentem Commonwealth United Mortgage Co. Manley prowadził interesy z Japończykami. Nauczył się japońskiego.
Koniec z futbolem
W 1991r. Paul Tagliabue – ówczesny komisarz ligi NFL - dożywotnio zawiesił Dextera Manley. Za posiadanie i zażywanie narkotyków. "Moje życie zatrzymało się" – stwierdził Manley. Futbolista otrzymał jeszcze jedną szansę. W latach 1992-1993 grał dla Ottawa Rough Riders w kanadyjskiej lidze futbolu. Po powrocie z Kanady Manley otrzymał od żony pozew rozwodowy. Został sam z nowymi przyjaciółmi: kokainą i fajką. W 1994r. byłego zawodnika zatrzymano za posiadanie kokainy. Rok później trafił na cztery lata do więzienia. Wyszedł z niego po dwóch.
W 2002r. defensive end został uznany za jednego z 70 najwybitniejszych Czerwonoskórych w historii klubu. Aktualnie „Sekretarz defensywy” z powodzeniem prowadzi w telewizji godzinne show o wdzięcznej nazwie: „Dexter’s Rush Hour”.
Osiągnięcia Dextera Manley w National Football League:
- 103,5 sacks
- 2 przechwyty
- 1 touchdown
- 1 nominacja do Pro Bowl
- dwukrotnie nominowany do All-Pro
- Washington Redskins Ring of Fame
napisz do autora: piotr.bera@nfl24.pl
