Film opowiada o przyjaźni młodego, czarnoskórego i upośledzonego chłopca z trenerem drużyny futbolowej. Pod wpływem działań szanowanego szkoleniowca, mieszkańcy rasistowskiego miasteczka w Południowej Karolinie zaczynają dostrzegać problemy, z którymi każdego dnia zmaga się nastolatek.
W prowincjonalnym miasteczku Anderson wszystko obraca się wokół licealnej drużyny futbolowej. Zawodnicy są bohaterami, a dzień rozgrywania meczów staje się świętem, którego nie sposób przeoczyć. W gruncie rzeczy czystego futbolu jest tutaj niewiele. Reżyser Michael Tollin skupia się przede wszystkim na postaci młodego, nie rozstającego się z odbiornikiem radiowym Roberta Jamesa Kennedy (bardzo dobry Cuba Gooding Jr. – niesprawiedliwie „nagrodzony” za tę rolę Złotą Maliną) i jego powolnie rozwijającej się przyjaźni z Haroldem Jonesem (Ed Harris). Nowa znajomość dość szybko wpływa na zachowanie całej społeczności Anderson.
Z perspektywy futbolowej ciężko dokonać prawidłowej oceny tego filmu. Z jednej strony, przez prawie 2 godziny futbol jest nieodłącznym elementem całej układanki, a z drugiej sport jest tu tylko tłem. Prawdziwa walka nie rozgrywa się na murawie, tylko pomiędzy członkami niewielkiej społeczności Anderson. I właśnie o tym jest „Radio”. Opowiada o żmudnym, szarym życiu obywateli miasta. O takim samym, a zarazem trochę innym chłopcu, niż zdecydowana większość ludzi. I może dlatego pełen schematów scenariusz Mike’a Richa ma taką siłę. „Radio” nie wnosi nic nowego do kinematografii. To wszystko już było... a jednak widz wie, że tak musi wyglądać ten film. Nie inaczej.
Mieszkańcy Anderson chcieli nauczyć Radio swoich wartości. Nie udało im się. To Radio nauczył ich.
Napisz do autora: piotr.bera@nfl24.pl
