Druga część wywiadu z Marcinem Łazarczykiem - głównym trenerem Cougars Szczecin. W nowej drużynie sztab trenerski wygląda imponująco - nie dość, że jest wielu trenerów to jeszcze wszyscy mają doświadczenie z boisk PLFA. Ile osób w tej chwili pracuje nad projektem Cougars?
Siedmiu trenerów, menadżer - więc w sumie osiem osób. A obowiązków trochę jest: dwa zespoły, treningi, łączność z mediami, ze związkiem, strona internetowa. Z tym doświadczeniem to też nie tak do końca - są przecież zespoły, które mają trenerów rodem z USA. I oni doświadczenie mają dużo większe niż my wszyscy razem wzięci, ale mamy swoje przemyślenia, swoje pomysły i będziemy starali się je sukcesywnie wprowadzać.
Masz jakieś doświadczenie w tej dziedzinie?
Skończyłem kurs instruktorski ze specjalnością samoobrona. Jeszcze w czasach judo prowadziłem różne roczniki grup młodzieżowych. Po przyjściu do Husarii przez pewien czas byłem odpowiedzialny za przygotowanie kondycyjne. Więc jakieś pojęcie mam, do tego cały czas staram się rozwijać i podnosić swoje umiejętności.
Obecny ‘sztab’ trenerski to już tylko trenerzy czy jak trzeba będzie to gwizdek i stoper w kieszeń, kask na głowę i ruszacie do boju?
Nie chcemy robić żadnych nadziei ani obecnym zawodnikom ani nikomu innemu - w naszym przypadku etap gry jest już definitywnie zakończony. Niestety inaczej nie można - nie da się dobrze trenować i dobrze grac. Jak muszę przypilnować zawodników, żeby poprawnie ćwiczyli to sam się gdzieś ociągam. Z kolei jak skupiam się na własnym treningu to inni mogą popełniać drobne błędy. Na adrenalinie i rutynie można zagrać jeden-dwa dobre mecze, ale na dłuższą metę to się nie sprawdzi. Nieprzygotowany organizm to ryzyko kontuzji, a będąc jednocześnie trenerem to za duże ryzyko. Dlatego skupiamy się tylko i wyłącznie na trenowaniu.
Czy w takim razie nie obawiacie się, że dojdzie do sytuacji gdy najbardziej doświadczonych zawodników będziecie mieli na ławce trenerskiej i w decydujących momentach najnormalniej w świecie zabraknie kogoś kto zachowa zimną krew i nie da się ponieść emocjom?
Daliśmy sobie i zawodnikom półtora roku na przygotowania. Doświadczenie przyjdzie z każdą kroplą potu.
A czy nie jest to za długi okres czasu - jednak zawsze wizja meczu jest bardziej mobilizująca niż osiemnaście miesięcy na siłowni i sali gimnastycznej.
Na pewno nie będzie nudno - planujemy sparingi z zaprzyjaźnionymi zespołami. Po każdym naborze braliśmy ludzi na salę wykładową, puszczaliśmy prezentację sportu, drużyny i odpowiadaliśmy na pytania. Tłumaczyliśmy między innymi, że czasookres od naboru w październiku-listopadzie i start w marcu to fizyczną niemożliwością jest przygotować zawodników, tak żeby bez problemów i kontuzji zagrali dobry sezon. Weterani, którzy mają już za sobą kilka sezonów wystartują i nie będzie kłopotów. Nowi, którzy nie mają bladego pojęcia o tym sporcie nie dadzą rady. Robimy to dla ich zdrowia i oni to rozumieją.
Rozumiem ze organizacyjnie dalibyście radę wystartować w rozpoczynających się w marcu rozgrywkach?
Organizacyjnie i finansowo tak. Zawodników też mamy. Myślę, że bez większych problemów moglibyśmy wystartować.
Powiem szczerze jestem przeciwnikiem tworzenia dwóch rywalizujących zespołów - jeszcze w tak ‘niszowej’ dyscyplinie jaką niewątpliwie jest futbol. Podobna sytuacja jest w piłce kobiecej - mamy dwa w sumie niezłe zespoły, które po połączeniu atutów mogły by stworzyć naprawdę niezły team. Tym bardziej, że zawsze był problem z boiskami i Husaria skazana była na tułaczkę po województwie, a tu nagle dwa zespoły i problem rozwiązany?
Stawiamy na sprawy finansowe - mamy zabezpieczony budżet na boisko i wierzymy, że to nie będzie problemem.
Zostaje jeszcze słynne ‘rycie boiska’ - zdaję sobie sprawę, że to dla was temat oklepany i pewnie tłumaczyliście to tysiące razy, ale muszę o to spytać.
(Śmiech) Na pewno futboliści nie zniszczą murawy bardziej niż każdy inny sportowiec, który używa korków. I nie jest ważne czy będzie to piłkarz czy lekkoatleta. Fakt raz się zdarzyło ‘zepsuć’ murawę na Stali - ale tam w grę wchodziły anormalne warunki pogodowe. Po takich opadach nawet wyprowadzając psa zniszczono by to boisko. A tak naprawdę chodziło tam o inicjatywę bogatszych rodziców młodzieży, która trenowała w juniorskich drużynach. Jeszcze przed meczem kiedy szykowaliśmy boisko dochodziły do nas głosy niezadowolenia. Wielkim kłopotem okazały się linie, które malujemy - bo są inne niż piłkarskie. Dzwoniliśmy nawet do związku z pytaniem czy nasze linie nie będą nikomu przeszkadzać. Dostaliśmy odpowiedź, że żadnemu z sędziów piłkarskich nie utrudni to wykonywania obowiązków. Widać jak ktoś chce się przyczepić to powód zawsze się znajdzie.
Wracając do dwóch drużyn - zespół futbolu to około 40 zawodników - no boisz się, że Szczecin jest po prostu ‘za mały’ żeby znaleźć ich 80. Sam mówiłeś - tu potrzeba ciężkich treningów, potrzeba sprzętu.
Jesteśmy przygotowani na to, że możemy nie mieć tylu zawodników ilu byśmy chcieli. Jednak przeważa optymizm i wierzymy, że wszystko będzie dobrze.
Dopuszczacie myśl, że za rok, dwa będzie bardziej sprzyjający klimat i usiądziecie do rozmów nad połączeniem sił w mieście?
Chcemy samodzielnie podjąć to wyzwanie. Osobiście zawsze sądziłem, że Szczecin jest za małym miastem na dwa zespoły. Niestety tak musiało się stać, nie widziałem dla siebie miejsca w Husarii a szkoda było tak to wszystko zostawić. Wiem, że jest jakaś grupa ludzi, która może się w tym sporcie rozkochać i chciałbym im przekazać swoją wiedzę i doświadczenie.
Jakie macie pomysły na promocję klubu, na przekonanie kibiców do tego sportu?
Chcemy oprzeć się na modelu wprost z USA. Futbol ma być rozpoznawalną marką nie tylko w trakcie sezonu, ale przede wszystkim poza nim. Szczecin ma się interesować Cougar. Pół roku meczami, wynikami tabelą, drugie pół roku zamierzamy organizować różnego rodzaje akcje promujące klub. Planujemy zaangażować klub i przede wszystkim zawodników w różnego rodzaju prace społeczne. Czasami będą to duże i planowane akcje, a czasami takie wynikające z potrzeby chwili. Na pewno musimy wypracować odpowiednią politykę medialną - tak żeby jak najlepiej sprzedać nasz zespół i tak żeby jak najwięcej osób dowiedziało się o tym co robimy, jak robimy i po co robimy.
Niedawno przeprowadziliście nabór do drużyny - jak wypadł? Ktoś przyszedł, popatrzył i zrezygnował, czy jednak każdy chciał spróbować?
Zdecydowanie każdy chciał spróbować. Łącznie z trzech draftów, plus nasi weterani, mieliśmy 44 osoby, w tej chwili na treningi przychodzi 35-36 osób. Część już po pierwszych treningach zobaczyła, że jest ciężko, że nie dadzą rady i ‘przesiew’ zrobił się sam.
Jak w tej chwili wyglądają treningi? Kondycja i strona czysto fizyczna, czy może już wprowadzacie elementy taktyki i książkę zagrań?
Na razie ćwiczenia taktyczne nie mają większego sensu. Jesteśmy w okresie dość dużej rotacji, ktoś przyjdzie, ktoś odejdzie. Czekamy, aż grupa zawodników się wykrystalizuje. Czas nie jest problemem, więc spokojnie ze wszystkim zdążymy. Na razie trenujemy razem, potem podzielimy zawodników na atak i obronę, przydzielimy konkretne pozycje. Dopiero wtedy zaczniemy przygotowania teoretyczno-taktyczne.
Nowi zawodnicy to nie tylko draft - wychowywanie zaczynacie od najmłodszych tworząc drużynę futbolu flagowego.
Staramy się wychować przyszłych zawodników. To dość odważny projekt, byliśmy na pokazach w gimnazjach. Podobało się, co prawda w tej chwili na treningach jest ok 10 osób, ale to pierwszy krok. W końcu od czegoś trzeba zacząć.
Na czym polega futbol flagowy?
To jest taki ‘mini futbol amerykański’. Jest to sport bezkontaktowy, uprawiają go głownie dzieciaki do 17 roku życia. Uczy tego wszystkiego co będzie później potrzebne w ‘dużym futbolu’. Jest więc praca zespołowa, jest motoryka, kondycja, odpowiedzialność, myślenie na boisku, spryt, zwinność. Ze względu na brak kontaktu z innymi zawodnikami kontuzje praktycznie się nie zdarzają. Jest to na tyle fajna zabawa, że większość ‘dorosłych’ drużyn umawia się na mecze flagówki. Żeby aktywnie spędzić niedzielę, albo żeby się ‘poruszać’ i nie tracić formy poza sezonem.
Pokazy w gimnazjach - czy to początek jakiejś współpracy ze szkołami? Czy jest realna szansa żeby flagówka częściej gościła na lekcjach w-f’u?
Jak z każdą nowością na początku jest nieufność. Problemem też jest niechęć samych nauczycieli - parę razy na spotkaniach z dyrekcją dosłownie ‘odbiliśmy się od ściany’. Nauczyciele przekazali, że oni już to próbowali i, że młodzież nie była zainteresowana. Co bardzo cieszy - są też przypadki zupełnie odmienne - ludzie sami do nas dzwonią, pytają, zapraszają na pokazy. To bardzo cieszy. Jesteśmy w stanie przeszkolić wuefistów, nauczyć ich podstaw gry, pokazać jak wyglądają treningi. Zobaczymy jak to wyjdzie w dłuższym okresie czasu.
W takim razie pozostaje tylko życzyć powodzenia. Dziękuję za rozmowę.
Źródło: własne
