Are you kidding me!?
NIE – WIA – RY – GO – DNE – krzyknąłem widząc co zrobił
Marshawn Lynch. 67-jardowa akcja 24-letniego biegacza jest zdecydowanie najlepszym i najważniejszym zagraniem całej rundy Wild Card. Na swojej drodze czołg z Seattle rozjechał sześciu przeciwników, w tym bohatera ostatniego Super Bowl – Tracy Portera. Touchdown Seattle Seahawks na ponad 3 minuty przed końcem meczu wstrząsnął całym Nowym Orleanem. Skazywani na jak najszybsze pożarcie Seahawks sprawili niespodziankę niebotycznych rozmiarów. Wbicie obrońcom tytułu 41 pkt w playoffach należy do wyczynów, opowiadanych przez dziadków swoim wnukom przy kominku. Matt Hasselbeck także będzie miał co opowiadać. Ponad 270 jardów, 4 przyłożenia i jeden przechwyt wpisują weterana na listę najbardziej olśniewających występów w fazie posezonowej. Hasselbeck przez cały mecz pewnie rozdzielał piłki pomiędzy swoimi kolegami z zespołu. Brandon Stokley, Mike Williams (obaj po przyłożeniu), Ben Obomanu i John Carlson (2 TD) wykonali swoją pracę najlepiej w tym sezonie. Tak jak tytaniczna linia ofensywna Seahawks. Hasselbeck w całym meczu leżał na ziemi tylko raz, co pozwoliło mu wybierać najlepsze opcje w ataku. Dodatkowo świetny mecz rozegrał wspomniany Marshawn Lynch.
To było ciężkie zderzenie z rzeczywistością dla Świętych. Gdy zdobywa się najwspanialsze trofeum w Ameryce, można chodzić z głową w chmurach wierząc, że cały świat leży u stóp. Teraz Saints czeka trudny i bolesny powrót do rzeczywistości. Wyróżnił się tylko Drew Brees rzucając futbolówkę na 404 jardy! (w całym meczu posłal 60 piłek). Sean Payton musi wyciągnąć wnioski z tej porażki i zadać sobie pytanie: dlaczego przegrałem mecz zdobywając 36 pkt? Roman Harper i Darren Sharper. Tak się nazywają odpowiedzi na to pytanie.
Seahawks uważano za najgorszy zespół jaki kiedykolwiek miał zaszczyt wystąpić w PO. To samo mówiono o Arizonie Cardinals w 2008r. Równie małe szanse dawano New York Giants w 2007 roku. Nie, Seahawks nie zagrają w Super Bowl. Nie muszą. Zrobili coś czego nikt wcześniej nie dokonał. I chwała im za to.
Radość Jets
Gdy Nick Folk podchodził do decydującego kopnięcia przez głowę przechodziło mi mnóstwo obrazów byłego trenera Dallas Cowboys – Wade’a Phillipsa. Phillips w zeszłym sezonie aż 10 razy kiwał głową z zażenowaniem, po kopnięciu Folka. W końcu head coach stracił do niego cierpliwość pozbył się go tuż przed zakończeniem sezonu.
Folk podbiegł do piłki na Lucas Oil Stadium i trafił wydając przy tym okrzyk radości porównywalny ze zdobyciem Super Bowl. To kopnięcie było psychicznym Super Bowl dla Folka. W następnym tygodniu na Foxboro jego noga może być kluczowa w kontekście walki z najlepszą ekipą tego sezonu.
Dość już o kopaczu New York Jets. Muszę wspomnieć o zawodniku, który zasługuje na burzę oklasków. Mowa o LaDainianie Tomlinsonie. 31-letni running back tym meczem przypomniał niedowiarkom, że 31 lat to nie tak dużo. Ex-futbolista San Diego Chargers zaprezentował się fantastycznie zdobywając 2 przyłożenia. Równie dobrze radził sobie Shonn Greene mający za sobą przeciętny sezon zasadniczy. Obaj zawodnicy stworzyli przewagę Jets nad Colts, przebiegając bez trudu przez formację defensywną przeciwnika. Quarterback Mark Sanchez mógł odetchnąć z ulgą, bo sam nie jest zdolny do wygrywania tak ważnych pojedynków. Jets wspomogła bardzo dobra defensywa pozwalając Manningowi tylko na jedno podanie w end zone. Ulubiony cel Peytona, Reggie Wayne, przez cały mecz oglądał plecy Darrelle Revisa i złapał tylko jedno podanie na olbrzymią długość jednego jarda. Najlepszy wide receiver niedostępny? To zostaje Jacob Tamme (46 jardów) i Pierre Garcon (112 jardów i TD). Nie wystarczyło.
Może to dziwnie zabrzmi ale fani Colts mogą się cieszyć po tej porażce. Peyton Manning jest wybitnym rozgrywającym ale niedługo stuknie mu 35 lat i to widać. Colts naprawdę powinni się
zastanowić nad sprowadzeniem dobrego rezerwowego dmuchającego i chuchającego na Manninga. Jest jedno ale… który dobry quarterback o zdrowych zmysłach, zajmie z uśmiechem na twarzy miejsce na ławie?Ten mecz wygrał katastrofalny w defensywie Antonio Cromartie. Świetna 47-jardowa akcja powrotna na 45 sekund przed końcem dała Jets wyjątkowo dobrą pozycję do ostatniej serii zagrywek.
Zgodnie z oczekiwaniami
Obyło się bez niespodzianki. Podbudowani zwycięstwem Seattle Sehawaks, Kansas City Chiefs uwierzyli w sprawienie niespodzianki. Morale drużyny powiększył jeszcze Jamaal Charles wbiegając w pole punktowe Baltimore w pierwszej kwarcie. Od tego przyłożenia gra Kansas uległa całkowitej zmianie. Ravens przejęli inicjatywę i wymusili 5 strat na przeciwnikach. Matt Cassel rzucił 3 INT, Charles i Dexter McCluster wypuścili piłkę z rąk. Kruki wykorzystały wszystkie swoje atuty uzyskując 26 pierwszych prób (przy 8 Chiefs) i przetrzymując piłkę przez prawie 42 minuty. Ravens w każdym aspekcie gry zagrali po prostu lepiej. To dobry prognostyk dla tego zespołu przed wycieczką na Heinz Field.
Kansas mnie rozczarowali. Wybuchowy duet Charles-Jones tylko 14 razy miał piłkę w rękach. Jest to doprawy niebywałe. Gra górą całkowicie nie miała sensu, a mimo to Todd Haley uparcie dążył do szybkiego zdobywania terenu, co kończyło się głupimi stratami.
Sztab Szkoleniowy musi jeszcze raz obejrzeć taśmę z tego meczu i nauczyć się wykorzystywać swoje atuty.
Z dużej chmury…
… Mały deszcz. Zapowiadany na największy hit Wild Card, mecz Packers-Eagles po prostu rozczarował. Nawet jeśli wynik 21-16 pozwalał emocjonować się do samego końca.
Tak naprawdę Filadelfia Eagles, poziomem przez długi czas odstawała od Green Bay. Największą różnicę widać w poczynaniach Rodgersa i Vicka. Podobne statystyki w tym przypadku są mylne (Rodgers 180 j i 3 TD – Vick 320 j, 2 TD i INT). Ani razu w tym spotkaniu spoglądając na twarz Vicka nie widziałem tego fantastycznego i efektownego zawodnika jakim oglądaliśmy go w regular season. Miałem wrażenie, że cała otoczka wokół jego osoby po prostu go przerosła. Chociaż można to odczytać jeszcze inaczej. Media tak nadęły jego osiągnięcia, że dobry mecz w jego wykonaniu potraktowano jak występ poniżej krytyki. Skądinąd trzeba przyznać, że Vick nie udźwignął ciężaru spiesząc się i rzucając w końcówce piłkę prosto w ręce olśniewającego Tramona Williamsa. Nie można było spokojnie ustawić formacji i rzucić piłką o ziemię zatrzymując zegar? Orły miały 44 sekundy i niecałe 30 jardów do przejścia. Stracona szansa...
Jednakże, nie można nie docenić Vicka za wykreowanie przeciętnego gracza jakim jest Jason Avant (93 j i TD). Pracę domową odrobił także co raz lepszy Jeremy Maclin i DeSean Jackson. Najlepszy receiver Eagles zmagał się z kontuzją i opuścił wiele minut gry. Mimo to zdołał zdobyć blisko 50 jardów.
Za to Rodgers zagrał kapitalnie. Modelowy przykład gry na pozycji QB. Ale jeśli w swoich szeregach posiada się Jamesa Starksa, to można być spokojny także o grę dołem. 24-letni biegacz zaliczył dzień konia i wydatnie przyczynił się do wygranej Packers.
Najlepsze match-up spotkania? Asante Samuel kontra Greg Jennings. Defensive back w ogóle nie dał pograć rewelacyjnemu skrzydłowemu. Dobry cornerback często znaczy więcej, niż dobry receiver. Dlatego w ciągu ostatnich kilku lat, to właśnie oni mogą się cieszyć z największej podwyżki.
Nie wieszajcie psów na kopaczu Akersie. Nie trafił 2 kopnięć ale to brak wystarczająco mocnej ofensywy zaważył na wyniku.
napisz do autora: piotr.bera@nfl24.pl
